Shadow

Treupus z Domeny Pustki jako pierwszy zdecydował się na walkę poziomu średniego. Być może zaimponował on samej Radzie, ale ta jak zwykle nie dała nic po sobie poznać. Kiedy wilk wkroczył na arenę, zobaczył, że coś materializuje się przed nim - z kształtu wyglądało to na przerośnięta modliszkę, jednakże ta szybko znikła mu z oczu. Wszystko wskazywało na Mantodea, który natychmiast po powstaniu użył swego kamuflażu aby zniknąć z oczu przeciwnikowi. Shadow nie będzie miał zbyt łatwo...

Mantodea - Statystyki:

Oczywiście znowu mnie to podkusiło. Znowu dumnie musiałem pokazać kto jest najlepszy... Chociaż nie powiem, po za tym, że chciałem pokazać radzie na co mnie stać, to jeszcze trudniejsza walka oznaczała dla mnie ni mniej, ni więcej, a więcej składników, które to będą mi w niedalekiej przyszłości niezbędne.
Wracając do Areny, jakaś dziwna modliszka zmaterializowała się przede mną i od razu wpadła w kamuflaż. A więc czekało mnie nie małe polowanie. Tylko jaki łowczy pozwala celowi się ukryć, samemu pozostając na widoku? Szybko się skupiłem, pokrywając się iluzją, tak, bym wyglądał jak otoczenie. Mało tego, moim drugorzędnym celem tej iluzji było to, żeby z ruchem się dostosowywała. Trochę jak to, co cywilizowani nazywają kamuflażem. Następnie powoli, by nie wydawać zbędnych odgłosów, oddaliłem się na lewo od miejsca w którym byłem. Tak na wszelki wypadek.

Treupus nie miał zamiaru pozostać na widoku i dać się capnąć. Gdy tylko Mantodea znikła, on poszedł w jej ślady. Nie posiadał futra, które mogło zmieniać kolor, ale za to władał iluzją. To z jej pomocą stał się równie niewidzialny, unikając spotkania z kosami modliszki. Problem w tym, że teraz nikt nie atakował i Arena wydawała się pusta... Kto pierwszy się zdemaskuje, dając przewagę drugiemu?

Shadow
Zdrów

Mantodea
Zdrów

Nastała pełna konsternacji cisza. Można było odnieść wrażenie, że nikogo nie ma na arenie. Niestety, prawda wygląda nieco inaczej. Mianowicie, dwa niewidzialne stworzenia przemieszczały się po arenie. Ja i mój cel. Miałem tylko nadzieję, że moja iluzja za szybko się nie rozmyje. Co nie zmienia faktu, że musiałem coś podziałać, bo po prostu czekać, to zbędne ryzyko w tym momencie. Dlatego postanowiłem ponownie wykorzystać magię iluzji do sprowokowania przeciwnika. Chciałem, by pojawiła się moja kopia, widoczna, a nie zakamuflowana, na środku areny. Miałem nadzieję, że modliszka się podpali i zaatakuje iluzję.

Niestety niewidzialność Treupusa zaczęła zanikać, w tym czasie jednak wykreował swojego klona. Mantodea miał więc do wyboru dwa identyczne cele do ataku - i ku szczęściu wilka zdecydował się zaatakować iluzję. Bestia skoczyła przed nią, zdejmując swój kamuflaż i przecięła swoimi kosami nieistniejącego Shadowa, który rozpłynął się w powietrzu niczym fatamorgana. Insektoid był bardzo zaskoczony takim obrotem sprawy i spoglądał na znikającą sylwetkę wilka z niedowierzaniem. Zaraz jednak zapewne ponownie użyje kamuflażu, więc lepiej nie zwlekać i go zaatakować!

Shadow
Zdrów

Mantodea
Zdrów

Z dodatkiem szczęścia, ale mój plan się powiódł. Musiałem wykorzystać moment, w którym ta modliszka jest zagubiona i wystawiona. Skupiłem myśli nad kolejnym rzutem magii. Podniosłem przednią, prawą łapę, mając w głowie wyobrażenie, jakby cień odkleił się od podłoża i był przyczepiony na niej. Następnie wykonałem pionowy zamach łapą w kierunku celu, widząc w myślach, jak ten przyczepiony cień formuje się w pionową, ostrą linię, wraz z opadaniem mojej łapy. Ostrą, albo i ostrzejszą niż pazury. A następnie ta linie z cienia, leci w kierunku modliszki. Jakby tego było mało, to jeszcze dopowiadam cicho trzy słowa.
- Makaid di sjach.
Słowa te można było przetłumaczyć na cięcie cienia. Czyli mniej więcej o to, co chodziło w tym użyciu magii. Oczywiście, postanowiłem kupić sobie po użyciu magii jeszcze więcej dystansu, oddalając się od modliszki.

Shadow począł kreować nowe zaklęcie, tym razem z cienia. Chociaż starał się śpieszyć to przygotowanie go zabrało cenne sekundy, które były niezbędne do zaskoczenia przeciwnika. Gdy wykonał gest cięcia powietrza, posłał w stronę Mantodea cienisty pół łuk, cienki i ostry niczym brzytwa. Pędził ze sporą prędkością, ale przeciwnik w porę zauważył zagrożenie i zręcznie uskoczył na bok, tym samym także oddalając się znacznie od wilka. Zapewne zaraz Mantodea rozpocznie ponownie kamuflowanie się i zniknie ci z oczu. To ostatnia szansa by w końcu ją zranić, gdyż na razie walka ta była pozbawiona rozlewu krwi. Insektoid wydał z siebie dziwny, tykający dźwięk, zapewne był to odpowiednik okrzyku bojowego czy może jakiś sygnał ostrzegawczy, którego znaczenia jednak Treupus nie rozumiał.

Shadow
Zdrów

Mantodea
Zdrów

Nie mogłem powiedzieć, przeciwnik nie należał do łatwych. Co chyba nie powinno mnie dziwić. Bez problemu mogłem stwierdzić, iż modliszka, z którą przyszło mi się mierzyć była dość zręczna i szybko reagowała. Musiałem niestety przyznać, że to ten sam typ łowcy, co ja. Cierpliwie czeka na okazję i wykorzystuje swoją broń. Nie byłem pewien, czy drugi raz powiedzie się trik z iluzją, więc trzeba było szybko działać. Tym razem postanowiłem inaczej zaatakować. W końcu jakie to stworzenie nie rzuca nawet słabego cienia? Skupiłem myśli, wyobrażając sobie wyrastający kolec z cienia, oczywiście samemu będący cieniem, pędzący ostrym czubkiem ku mojemu celowi. Miałem nadzieję, że to zaklęcie da efekt zaskoczenia, wystarczający, by trafić tego przerośniętego owada.

Insektoid przez chwilę zawahał się czy chce się ponownie zakamuflować czy przypuścić szarże na wystawionego Treupusa. Gdy był już gotów do skoku na wilka, ten jednak wezwał cienisty kolec, który przeszył ciało robaka zanim ten zdążył się ruszyć. Chociaż Shadow włożył sporo siły w wykreowanie broni, ta jednak nie okazała się być tak skuteczna jakby tego oczekiwał - owszem, wbiła się w brzuch Mantodea, jednakże rana nie była zbyt poważna.
Kiedy już insektoid otrząsnął się po zadanej mu ranie, zdecydował się zaatakować Treupusa. Zaszarżował na niego i impetem swego ciała uderzył w wilka, odrzucając go nieco w tył. Ten nieco obił się po twardej ziemi, jednakże nie odniósł poważniejszych ran.

Shadow 96%
1x lekka [Obicie w wyniku upadku]

Mantodea
1x Średnia [rana kłuta na brzuchu, niezbyt głęboka, jednak krwawiąca]

W końcu doszło do pierwszej wymiany ciosów. Chociaż miałem nadzieję, że tek cienisty kolec zakończy walkę, ale tak jak przeczucie mi mówiło, nie ma tak łatwo. Na pewno jednak moje obrażenia były marginalne, w przeciwieństwie to krwawiącej rany modliszki. Postanowiłem ponownie wysłać kolec z cienia modliszki w nią samą. Tym razem jeszcze bardziej celując w istniejącą ranę, by ją jeszcze bardziej pogłębić. To nie wszystko co chciałem, bo w moim planie było znowu kupienie dystansu, by być jeszcze dalej od modliszki. Wolałem nie dać jej łatwego ataku na moją osobę.

Faktycznie, Treupus nie miał co narzekać na swoje obrażenia - nie były takie złe w przeciwieństwie do tych jakie posiadał Mantodea. Shadow począł kreować kolejny cienisty kolec, jednakże tym razem owad zmienił taktykę i zdecydował się na szybki atak, nie pozwalający na zakończenie zaklęcia. Tak więc insektoid doskoczył do wilka i zamachnął się jedną ze swoich kos, zostawiając na boku wilka długą, głęboką szramę. Shadow mógł teraz z bliska przyjrzeć się napastnikowi, z którego ślepi biła wrogość.

Shadow 76%
1x lekka (Obicie w wyniku upadku)
1x średnia (Długa rana cięta na lewym boku, głęboka, krwawiąca)

Mantodea
1x Średnia [rana kłuta na brzuchu, niezbyt głęboka, jednak krwawiąca)

Zbyt długa nieobecność, Walka zostaje zakończona niepowodzeniem!