Bestiariusz

Oto opis wszelkich stworzeń jakie można napotkać w Zaświatach. Wiele z nich znane jest mieszkańcom od wieków, jednakże po roztrzaskaniu pojawiły się nowe gatunki - często można u nich zauważyć cechy demoniczne, które wynikają z wpływu mrocznej magii jaka przeszyła zaświat w trakcie rozpadu portalu.

Bestiariusz nie jest zamknięty i sukcesywnie będzie uzupełniany o nowe pozycje, które zostaną odkryte.

Aby uczynić bestiariusz bardziej czytelnym i tym samym gotowy na przyszłe powiększenie, poszczególne rodzaje stworzeń są umieszczone w osobnych postach w tym temacie. Poniżej macie spis treści:

1. Niezwykłe Zwierzęta
   
2. Bestie Lądowe
   
3. Bestie Powietrzne
   
4. Bestie Podziemne
   
5. Mutanty i Skażone Stworzenia
   

Czym się różnią zwierzęta od bestii/stworzeń? Te pierwsze nie posiadają żadnych nadprzyrodzonych mocy czy cech, ani też zwykle nie stanowią dużego zagrożenia - atakują tylko w obronie własnej albo gdy są głodne. Zwierzęta mogą być także oswojone, co oznacza, że mogą służyć Cywilizowanym, mogą także być towarzyszami Strażników Równowagi. Bestie natomiast są zdecydowanie bardziej agresywne i zabijają często bez konkretnego powodu - większość z nich posiada także zdolności nadprzyrodzone (moce) albo inne nietypowe cechy.

Skrzydlate jelenie, niegdyś powszechne w całym Elebor, dziś przeżyła ledwie ich garstka i można je spotkać w gęstych lasach. Żyją w stadach liczących zwykle 10 - 20 osobników. Główna zwierzyna łowna dla większości cywilizacji, czasem były wykorzystywane jako latające wierzchowce - jednakże tylko osobniki oswajane od małego nadawały się do tego. Bardzo płochliwe, a dzięki zdolności latania - niemal nieuchwytne. Można je upolować jedynie dzięki łukom i kuszom, których strzałami trzeba idealnie trafić. Mają delikatne, lekko srebrzyste futro, które niegdyś nosili magnaci i szlachcice, natomiast ich rogi bywały często dekoracją wnętrz i symbolem bogactwa, chociaż nie były trudno dostępne. Mięso Perytonów to po prostu sarnina, którą zwykle raczyli się bogatsi.
Naturalnym środowiskiem Ibaków były półpustynie i stepy o suchym, gorącym klimacie. Chociaż takich terenów w Zaświatach już nie ma, to nadal występuje bardzo suchy klimat, który pozwolił tym antylopom się zasymilować. Ich populacja jednakże gwałtownie spadła przez co rzadko są widywane. Niegdyś pełniły rolę zwierząt jucznych, zjadane także było ich mięso. Są płochliwe i stosunkowo duże bo mierzą nawet 2.5m w kłębie. Samce na głowach mają wykręcone rogi, które są wykorzystywane do tworzenia biżuterii. Niegdyś były hodowane na skale światową, w Zaświatach hodowli tych zwierząt jest jednak niewiele, chociaż nie są zbyt wymagające - mało piją i jedzą każdy typ roślinności, jednakże stosunkowo wolno się rozmnażają.

Są to duże koty, mierzące około 2,5m długości (bez ogona). Bardzo tajemnicze, ukrywają się przed światem i niegdyś prowadziły nocny tryb życia - jako, że w Zaświatach nie ma pór dnia, teraz bywają aktywne o różnych godzinach. Nie stanowią raczej zagrożenia ani dla zwierząt hodowlanych, ani samotnych wędrowców, pomimo to są zastawiane na nie pułapki aby chwytać je żywcem. Skąd takie zainteresowanie nimi? Meriene można oswajać i są na tyle silne, że mogą spokojnie spełniać rolę wierzchowca dla człowieka czy Elfa. Przy tym są bardzo zwinne i śmiercionośne przez swe wielkie pazury i zęby. Ponadto mają także piękne futro, którego wielu pragnie.

Mierzące około 1,5m wysokości i 6m długości (z ogonem) gady, które nielicznie przeżyły kataklizm. Są to drapieżniki stadne, polują w grupach od 4 do 6 osobników, a ich główną bronią są potężne szpony na tylnych nogach - wskakują one na ofiary i wczepiają się nimi w skórę. Są bardzo inteligentne, wielu uczonych uważa, że mają nawet swój własny język, którym posługują się w czasie łowów. Bardzo rzadko są wykorzystywane jako wierzchowce (zwłaszcza lubią je Orkowie), ale żeby móc oswoić Raptora, trzeba go wychowywać od małego - dorosłe osobniki są zbyt gwałtowne aby sobie na to pozwolić. Ich naturalnym środowiskiem były tropikalne lasy, jednakże teraz na Zaświatach są spotykane niemal wszędzie za wyjątkiem podziemi i wysokich gór.

Niewielkie drapieżniki psowate, zamieszkujące licznie Zaświaty. Żywią się wszystkim co zdołają upolować, ale w razie przymierania głodem potrafią także jeść jagody i niektóre rośliny. Mieszkają w niewielkich norach jakie wykopują swoimi łapami. Ich przednie łapy posiadają pióra i pozwalają im latać, chociaż na krótkich dystansach gdyż szybko się męczą. Są raczej płochliwe, ale łatwo się oswajają - zwłaszcza jeśli ktoś je dokarmia. Dla Elfów i Ludzi są zwierzyną łowną, z której pozyskują piękne futro - ich mięso nie jest zjadane. Są także często nosicielami licznych chorób, dlatego też są tępione przez hodowców zwierząt. Żyją w grupach rodzinnych składających się z dwojga rodziców i rodzeństwa, chociaż młode samce często oddzielają się od grupy i szukają partnerek, zakładając własną grupę rodzinną.

Barwne, niewielkie ptaki, ale bardzo zwracające na siebie uwagę. Są niewiele większe od gołębi i zwykle żyją w sporych koloniach. Niegdyś popularne jako ptaki ozdobne, po apokalipsie zdziczały, chociaż nie najlepiej sobie radzę - są łatwą zdobyczą niemal dla każdego, nawet chłopi czasem je łapią by zyskać łatwe jedzenie. Warto też wspomnieć o ich nazwie i jej pochodzeniu - bowiem w sytuacjach zagrożenia życia Skrzekozgon potrafi tak głośno skrzeczeć, że zabija samego siebie. Należy na to uważać gdyż może to także uszkodzić słuch drapieżnika polującego na nie. Ich skrzeczenie niesie się nie raz echem po wielkich pustkowiach Zaświatów.

Masywne, wielkie Dzikożubry to dziwne połączenie dzików i żubrów. Są rzadko spotykane, żyją w gęstych lasach i raczej unikają miejsc zaludnionych i uczęszczanych przez wędrowców. Nie niepokojone raczej nie atakują, chociaż matki z młodymi nie tolerują niczyjego towarzystwa. Orkowie wykorzystują je jako wierzchowce, ale nie są wstanie ich hodować, dlatego zwykle organizują łapanki na młode osobniki. Mięso i skóry z Dzikożubrów także jest wykorzystywane, ale rzadko są organizowane na nie polowania - zwykle są zabijane "przy okazji" kiedy jest tropione jakieś inne zwierzę. Walka z nimi nie należy do łatwych gdyż gruba skóra jest trudna do przebicia, a wielka masa i gigantyczne kły przyniosły już wielu śmierć - nawet doświadczonym łowcom.

Mówi się, że Hienity wyrodziły się ze zwykłych hien, wzmocnione przez magię otchłani. Jest to gatunek nowy, póki co mało szczegółowo opisany. Te psowate poruszają się w pozycji wyprostowanej, mierząc ponad dwa metry wysokości. Jednakże kiedy ruszają w pościg to biegną na czterech kończynach - te przednie mają nieco dłuższe od tylnych. Hienity są wszystkożerne, ale oczywiście najbardziej lubią świeże mięso - zadowalają się jednak padliną, a także niektórymi rodzajami roślin, chociaż po te ostatnie sięgają w ostateczności. Mają wyjątkowo wyczulony zmysł węchu co pozwala im tropić ranne cele kilometrami. Rzadko walczą bezpośrednio - wolą poczekać aż ofiara padnie z wycieńczenia. To samotnicy, jednakże jeśli spotkają się w miejscu bardzo obfitującym w jedzenie, to są skłonne dzielić się nim. Niemniej to samice zawsze mają pierwszeństwo przed samcami i są dominującą płcią. Niektórzy świadkowie twierdzą, że mają zdolności psioniczne.

Mierzące około 1,2 metra długości Szarpojaszczury wydają się nie stanowić dużego zagrożenia dla kogokolwiek. Jest to jednak złudne, gdyż drapieżniki te potrafią sobie poradzić ze znacznie większymi stworzeniami niż one same. Ich tajną bronią są szerokie łapy z długimi, wyjątkowo ostrymi pazurami. Skaczą one na grzbiety ofiar a następnie rozdrapują na nich dotkliwe, obficie krwawiące rany. To jest właśnie ich taktyka, a na pazurach znajduje się śluz, który hamuje krzepnięcie krwi. Do tego zwykle polują w grupach od 3 do nawet 6 osobników, niosąc szybką śmierć nawet bardzo masywnym przeciwnikom - o tych mniejszych już nawet nie wspominając. Potrafią także dobrze wspinać się na drzewa, z których zwykle zeskakują na upatrzony cel. Ich delikatne ciała chronią chropowate, twarde łuski.

Są to duzi roślinożercy, żyjący w stadach liczących do 6 osobników. W kłębie samce mają 3 metry wzrostu, a samice do 2,5m. Głowy Taurusów zdobię cztery zakręcone rogi, które przebijają z łatwością nieostrożne drapieżniki. Stwory te są stosunkowo agresywne, toteż mogą zaszarżować bez konkretnego powodu - dlatego też wzbudzają taki strach. Zwykle pasą się na polanach i przy skraju lasów, nie przepadają za leśnymi gęstwinami, gdzie poruszają się z trudem. Elfy czasem zabijają je dla mięsa i skór, natomiast Orkowie wyłapują samce aby następnie wykorzystać je jako mięso armatnie bądź do treningów młodych wojowników. Gdyby nie były takie narwane to zapewne mogłyby być wierzchowcami. Mają powolny przyrost populacji (rodzą tylko po jednym cielaku, raz na rok), ale są póki co dosyć pospolite.

Są to ogniste jaszczurki mierzące do 3 metrów długości z ogonem. Kiedyś zamieszkiwały wulkany, jednakże w Zaświatach nie ma ani jednego co nie przeszkodziło im w jeszcze większej ekspansji. Suchy klimat Zaświatów sprzyja im i zaczęły być spotykane praktycznie wszędzie z wyjątkiem gór, gdzie jest dla nich za zimno. Pojedyncze osobniki Magmorutów nie stanowią zagrożenia, zwykle są płochliwe, jednakże zebrane w większą grupę są już zagrożeniem - wtedy rozgrzewają się nawzajem, co powoduje u nich wzrost agresji. Jaszczury te są wszystkożerne, niegdyś żywiły się lawą i skałami, teraz jednak jeśli kogoś uda im się zabić to z chęcią skonsumują jego mięso. Ich szybko wzrastająca populacja stanowi duży problem gdyż wywołują pożary lasów, Elfy i Orkowie więc często odławiają je, zwłaszcza, że ich mięso jest jadalne - i od razu upieczone, chociaż nie należy do najsmaczniejszych.

Drapieżniki nocy, posiadające na swoich grzbietach dodatkowe dwie, giętkie macki. To one są główną bronią tych panter, którą potrafią posługiwać się na różne sposoby - zwykle duszą w ich objęciach ofiary, ale macki też mogą być wykorzystane jako pomoc przy wpisaniu się na drzewa czy budynki. Tentantery mierzą 2 metry długości (bez ogona), ale są stosunkowo ciężkie i posturą bardziej przypominają lwy bądź tygrysy niż zwykłe pantery. Pomimo dużej masy nadal są zwinne, a cięższe łapy potrafią zadawać dotkliwsze obrażenia. Są samotnikami, a matka odchowuje samotnie młode, zostawiając je w ukryciu podczas łowów. Boją się ognia, ale nie światła. Podobno można je ujeżdżać, ale nikt dotychczas ich nie oswoił.

Sporych rozmiarów insektoidy mierzące w pozycji wyprostowanej ponad 2 metry, jednakże poruszają się mocno przygarbione na swoich tylnych odnóżach - przednie to wielkie chwytaki - kosy, ich główna broń. Mantodea potrafią świetnie kamuflować się i jest to ich taktyka - atakują zawsze z zaskoczenia, tnąc swoimi kosami. Nie posiadają żadnego naturalnego pancerza, toteż unikają zwykle dłuższych walk - wolą wycofać się i znaleźć łatwiejszy cel, albo spróbować zaatakować z zaskoczenia ponownie. Ich ślina szybko rozkłada ciała z których wysysają wietrzności, jest ona także wykorzystywana w alchemii jako rozpuszczalnik. Rozmnażają się jak typowe owady - samica składa bardzo dużo jaj w ustronnym miejscu i porzuca je na pastwę losu, z czego przeżywa zwykle mniej niż połowa.

Mierzące 8 metrów długości i 3 metry wzrostu roślinożerne Rogopióry to gady żyjące w niewielkich stadach. Przez długi czas uznawane za wymarłe, jednakże w Zaświatach było widziane już kilka osobników. Z natury nie są agresywne, jednakże niepokojone nie boją się stanąć do walki - ich wielkie rogi są wstanie przebić na wylot nawet dorosłe smoki. Grzbiet mają pokryty piórami, jednakże reszta ich ciała jest pokryta mocno zwartymi łuskami, które nie tak łatwo przebić. Pióropusze na ich głowie służą do zalotów godowych, samce mają je bardziej barwne niż samice. Można zabijać je dla mięsa, ale mało kto ma odwagę, wielu próbowało także je ujeżdżać, ale Rogopióry są zbyt głupie i nie można ich nauczyć posłuszeństwa.

Spore nietoperze, mające nawet skrzydła o rozpiętości 2 metrów, które są krwiopijcami. Raczej samotnicy, ale czasem mogą polować nawet w trójkę. Chociaż nie zależy im na mordowaniu, to jednak ich spore rozmiary sprawiają, że mało kto przeżywa z nimi kontakt. Zwykle obezwładniają ofiary przybijając je do podłoża lub pionowej ściany a następnie rozrywają im krtań z której spijają krew. Stanowią poważne zagrożenie także dla Gryfów i Smoków, chociaż są od nich mniej zwinne w powietrzu i wolniejsze. Należy także pamiętać, że ślina Bagoraha wstrzymuje krzepnięcie krwi, przez co rany przez nie zadane są naprawdę poważne i nie raz ofiara, która zdołała im uciec, i tak umierała od wykrwawienia. Boją się ognia i światła, które skutecznie je odstrasza.

Latające, mierzące niecałe półtora metra długości stworzenia, które zwykle spotykane są w dużych grupach, żeby nie rzec, że w hordach. Chiroptory to stosunkowo nowe stworzenia, które zaobserwowano dopiero po Roztrzaskaniu. Są pokryte futrem i mają błoniaste skrzydła. W małych pyskach skrywają ostre kły, ale mają bardzo krótkie szyje co utrudnia im manewrowanie głową - dlatego też zwykle używają pazurów w swoich łapach. W pojedynkę nie są zagrożeniem, ale duża ich chmara potrafi podgryzać i dotkliwie ranić niczym piranie. Łatwo przystosowują się do trudnych warunków, toteż można je spotkać dosłownie wszędzie. Odstrasza je ogień, a także zbyt mocne światło, które oślepia ich wrażliwe ślepia, gdyż to dla nich główny zmysł. Biedniejsze ludy polują na nie aby żywić się ich mięsem oraz pozyskiwać futro na ubrania.

Gady latające, często z oddali mylone ze Smokami, jednakże są od nich znacznie mniejsze - przeciętna Wiwerna nie przekracza 6 metrów długości (z ogonem), są więc zbliżone wielkością do Gryfów. To co dodatkowo je odróżnia od Smoków to także to, że zawsze ich przednie kończyny są skrzydłami. Są delikatnej budowy co daje im dużą zwinność, chociaż na lądzie są zwykle mocno nieporadne - poruszając się na czterech kończynach, ale biegnąc poruszają się tylko na tylnych. Na skrzydłach mają pazury, którymi mogą dotkliwie ranić, jednakże najgroźniejsze są ich szczęki - bo może wydają się niezbyt masywne, ale skrywają w sobie zęby jadowe. Trucizna jaką wtłaczają w ciało ofiary po ugryzieniu wywołuje paraliż, co zwykle jest równoznaczne ze śmiercią. Wiwerni jad jest często wykorzystywany przez Elfy do tworzenia strzał paraliżujące do swoich łuków. Wiwerny zwykle polują w parach, gdyż łączą się na całe życie - gniazdują na dużych drzewach i półkach skalnych.

Dalecy krewni Gryfów, mówi się, że wywodzą się od tego samego przodka. Sfinksy pod wieloma względami przypominają Gryfy, jednakże przeważają u nich zdecydowanie cechy kocie. Nie są także w pełni pokryte futrem, a skrzydła mają błoniaste. Z charakteru są także bardziej impulsywne, chociaż inteligencje także mają wysoką. Sfinksy są bardzo terytorialne i nie tolerują nawet siebie nawzajem poza okresem godowym. Samice są nieco większe od samców, ale mniej agresywne. Po roztrzaskaniu Sfinksy przeszyte mroczną magią zyskały zdolność kontrolowania wiatru - starsze osobniki są zdolne tworzyć nawet niewielkie tornada. W dalekiej przeszłości stworzenia te były chwytane i oswajane, podobnie jak Gryfy, które jednak wyparły je ze względu na łatwiejsze oswajanie i mniej wredne charaktery. Jeśli chodzi o liczebność to jest ich zdecydowanie mniej niż Gryfów, ale nadal stanowią dla nich poważna konkurencję.

Skrzydlate węże, spotykane głównie w miejscach zadrzewionych, gdyż takie środowisko ułatwia im polowanie. Chociaż mają pierzaste skrzydła to nie latają najlepiej i bardziej używają ich do skakania pomiędzy drzewami niż latania jako takiego. Na ziemi jednak spędzają mało czasu i nie czują się tam bezpieczne. Rosną przez całe życie, najstarsze osobniki mogą więc mierzyć powyżej 6 metrów długości, ale należą do rzadkości - zmienione środowisko Zaświatów bowiem im nie służy. Jadopluje to prawdopodobnie najbardziej jadowite stworzenia jakie żyły i żyją w tej krainie - podobno wystarczą trzy krople aby powalić dorosłego smoka, aczkolwiek jest to mocno przesadzone, gdyż w alchemii jad tych istot jest niezmiernie rzadki - a jest to spowodowane tym, że kiedy Jadopluj umiera, jego ciało rozpada się pod wpływem trucizny. Natomiast pochwycenie żywego Jadopluj aby pozyskać od niego jad uchodzi za wyczyn niewykonalny.

Legendarne ptaki, które wedle wierzeń są nieśmiertelne - bo mogą odradzać się z popiołów. Nie wiadomo do dziś jak to z tym jest, gdyż Feniksy są niezmiernie rzadkie - mówi się, że w całej krainie nigdy nie było ich więcej niż 10, a po apokalipsie był widziany ledwie jeden. Mierzą zwykle ponad 4 metry wzrostu, a ich skrzydła są rozpiętości do 6 metrów. Chociaż są związane z ogniem to nie żyją tylko w tym środowisku - można je spotkać głównie w górach lub w innych ustronnych miejscach. Składają jajo raz na 500 lat, które jest marzeniem wielu - niestety mało dostępnym gdyż matka chroni jajo za wszelką cenę, a jej ognisty temperament spala wszystko żywcem. Feniksy potrafią zapalać swoje pióra, czyniąc z siebie żywe pochodnie. Są zupełnie odporne na ogień, ale także woda przeciwko nim nie jest zbyt skuteczna gdyż paruje pod wpływem temperatury ich ciała. Pióra feniksa są rzadkim składnikiem Alchemicznym.

Jedne z najbardziej tajemniczych stworzeń, które nie są sklasyfikowane - uczeni kłócą się czy są to gady, czy płazy, a może coś jeszcze innego. Niektórzy nazywają je "Latającymi Szczurami" ze względu na odpychający wygląd i styl życia. Mierzą 4 metry długości, żerują zwykle na padlinie, ale także i na odpadach wyrzucanych w pobliżu miejsc zurbanizowanych. Nie są agresywne i raczej nie atakują pierwsze, jednakże w obliczu zagrożenia potrafią się bronić wielkimi pazurami na swoich łapach. Są sporym problemem dla Cywilizowanych, gdyż rozgrzebują śmieci i tym samym przyczyniają się do roznoszenia chorób, a także zwiększenia aktywności szczurów i karaluchów. Zawsze towarzyszy im odpychający odór, który pochodzi od ich potu - jest on wykorzystywany przez alchemików do tworzenia płynów odstraszających dzikie zwierzęta.

Mierzące zwykle ponad 2 metry wzrostu Wyjce Cmentarne to trupojady, które wałęsają się głównie po cmentarzach, jednakże można je spotkać także na bagnach, gdzie także można odnaleźć liczne ciała nieszczęśników. Ich naturalne środowisko to jednak podziemia, gdzie rozmnażają się i spędzają czas kiedy nie żerują. Skóra tych stworzeń jest mocno pomarszczona co daje efekt licznych zmarszczek na ich ciele, nie jest ona także zbyt twarda toteż można ją łatwo przebić - trzeba jednak pamiętać, że wnętrze Wyjców skrywa toksyczną krew, której sam smród potrafi odurzyć. Kontakt z nią wywołuje silne zatrucie, które często okazuje się śmiertelnym. Na szczęście Wyjce nie są zbyt agresywne i raczej unikają konfrontacji, odlatując. Niepokojone jednakże mogą zacząć się bronić, wykorzystując długie pazury u swoich przednich łap. Można je spotkać w niewielkich grupach, chociaż są samotnikami. Potrafią donośnie wyć, co jest ich znakiem rozpoznawalnym - stąd też wzięła się ich nazwa.

Duże, nielotne ptaki nieco przypominające sępy, mierzą około metra długości. Ich skrzydła mają utwardzone pióra, które przypominają wielkie szpony - używają ich do kopania w ziemi. Są ślepe ale mają dobry słuch i posługują się echolokacją. Są nieporadne i przez to wydają się bezbronne, jednakże Diaboroty kiedy wyczują krew stają się nieziemsko agresywne, a ich ruchy stają się wartkie i mało przewidywalne. Chociaż ich główną bronią są utwardzone pióro-szpony, to także ich dzioby, wyposażone w liczne zęby, mogą nieść szybką śmierć nieuzbrojonej istocie. Przyciąga je zapach zgnilizny, bo padliną głównie się żywią - są zbyt nieporadne by aktywnie polować. Chociaż normalnie są samotnikami, to w miejscach pożywienia zbierają się w dużych chmarach i walczą pomiędzy sobą, nie raz się zabijając.

Groza terroryzująca podziemia jak mało co. Te gigantyczne pająki dorastające nawet do 3 metrów wysokości to główne drapieżniki podziemnego świata. Poruszają się po suficie bezszelestnie i zarzucają na swe ofiary wytrzymałe i lepkie sieci, z których nie sposób się wywinąć. Jedynie ogień może wtedy poratować nieszczęśnika. Jakby tego było mało to na końcu swego odwłoka Tarantula posiada kolec jadowy, a jej jad paraliżuje ciało i przyspiesza rozkład. W kompletnych ciemnościach można dostrzec tylko jej świecące liczne ślepia, zwykle to ostatnia rzecz widziana przez jej ofiary. Są bardzo terytorialne i nie tolerują siebie nawzajem poza okresem godowym. Niemniej jedna Tarantula i jej głód potrafi przetrzebić spore grupy stworzeń. Zwykle ich ofiarami padają inne istoty zamieszkujące podziemia, jednakże pająk ten nie jest wybredny i z pewnością pokusi się o zjedzenie czegoś nowego.

Są to sporych rozmiarów (mierzące zwykle ponad 1 metr długości) robaki żyjące w koloniach - ich styl życia można nieco porównać do mrówek, które mają swoje mrowiska i królową. U Tkaczy wygląda to dosyć podobnie, ale są zdecydowanie groźniejsze od mrówek - ich bronią jest lepka sieć przy pomocy której łapią i pętają ofiary, które potem zaciągają do swojej kolonii. Potrafią poruszać się nawet po suficie z którego zarzucają na cele swoje sieci. Nazwa "Księżycowe" wzięła się od koloru ich ciała, jest także legenda jakoby właśnie w blasku księżyca te stworzenia zyskiwały nowe zdolności - żyją jednak pod ziemią, toteż na razie nikomu nie udało się tego sprawdzić.

Paskudne abominacje, które prawdopodobnie wyrodziły się z jakiś podziemnych stworzeń. Mroczna energia Otchłani obdarzyła ich licznymi ślepiami i kończynami naszpikowanymi kolcami. Bliskie spotkanie z nimi to wbicie sobie w ciało licznych kolców, po których rany nie chcą się goić i obficie krwawią. I to jest właśnie taktyka Crawlera - czekanie aż jego ofiara się wykrwawi, chociaż zwykle potrafią zabić wszystko bez potrzeby czekania. Boją się światła, ale jako, że w Zaświatach cykl dobowy jest zachwiany, zawsze można się na nie natknąć. Mierzą 3 metry wzrostu, jednakże zwykle przemieszczają się będąc w pozycji bardziej poziomej, opierając się na swoich licznych kończynach.

Zła energia pochodząca z Otchłani przyczyniła się do ożywienia starych szczątków straszliwych krokodyli, czyniąc je jeszcze bardziej zabójczymi. Te rozkładające się monstra chociaż wydają się być ślamazarne i powolne, to jednak w walce potrafią wykazać się nie małą szybkością i siłą, którą trudno sforsować. Co ciekawe nie łączy ich już środowisko wodne i potrafią także poruszać się na tylnych łapach, utrzymując równowagę dzięki ciężkiemu, masywnemu ogonowi. Rany zadane przez ich zębiska i pazury jojczą się i nie raz dochodzi do poważnych zakażeń. Roznoszą wokół siebie odór zgnilizny, który trudno wytrzymać i dodatkowo utrudnia walkę. Gnijodile można spotkać wszędzie, zważywszy na to, że w Zaświatach nie ma środowisk wodnych.

Wielkie robaki, zmutowane przez energię Otchłani. Niegdyś delikatne i niegroźne, teraz pokryte twardym chitynowym pancerzem. Ich przednie kończyny mają wielkie pazury, a w ich pyskach skrywają się wielkie zęby. Są ślepe, ale nie czyni ich to wcale słabymi -  potrafią wyczuwać drgania i prawdopodobnie posługują się echolokacją lub termowizja (nie zostało to zbadane). Ryją głęboko pod ziemią, ale dosyć często wychodzą na powierzchnię gdzie są nieco ślamazarne, ale nadal niebezpieczne. Zostawiają za sobą czarny, lepki śluz, który niemiłosiernie śmierdzi, jest także toksyczny, dlatego lepiej go nie dotykać. Czasem jest wykorzystywany w alchemii.