Drzewo Życia Kürzlich

Wylądował całkiem niedaleko wielkiego Drzewa Życia, a zaraz po tym złożył skrzydła, obrzucając spojrzeniem siedzibę elfów. Słyszał o atakach zwierząt. Nie był jednak typem istoty pomagającej, więc co tutaj robił?
Chyba po prostu zwęszył w tym okazję do zdobycia czegoś, bo - jak miał nadzieję - nie będzie badać tej sprawy za darmo. A jeśli już, to wtedy sam sobie coś weźmie... Chociaż czy aby na pewno był to dobry pomysł?
W końcu nie grabił i nie atakował siedzib Śmiertelnych z jednego powodu... którym była Rada. Był silnym, wielkim smokiem, ale gdyby wysłali za nim pełno Strażników Równowagi, to by się dopiero narobiło. Ale przywykł już do omijania siedzib Cywilizowanych, jeśli nie miał tam jakiejś konkretnej sprawy - a rzadko kiedy miał - w końcu był Strażnikiem od wielu, wielu lat i jakoś dostosował się do zasad. ...właściwie to kiedyś był całkiem gorliwy, ale nie jest to rzecz, którą by się chętnie chwalił.
Tak czy inaczej rozejrzał się wokół. Chciał chyba pogadać z tamtym... urgh, smokiem, jak on tam miał na imię? W sumie to nie było ważne. Tamten gad mógł mu opowiedzieć co nieco o tym co się dzieje. I, co chyba bardziej interesowało Beliara - zdradzić, czy będzie za to jakaś nagroda.

//mała notatka (bardziej dla mnie :'P) pod tytułem "chronologia" (bo bilokacja). Jest to przed wyprawą, bo Daenei też tu wbija

Choć Kocica rzadko zapuszczała się w rejony zamieszkane przez Elfy, czy jakiekolwiek inne stworzenia, bez trudu odnalazła Kürzlich - było ostatnim ocalałym Drzewem Życia w okolicy. Słyszała, że Elfy pilnie strzegły swoich tajemnic, a więc lepiej było nie tracić czujności.
Jednak kiedy zbliżyła się do Drzewa na tyle, że mogła już widzieć je w całej okazałości, spostrzegła, że... nie była tu pierwsza.
Na widok olbrzymiego smoka, o łuskach mieniących się odcieniami szarości - od ciemnego popiołu po czyste żelazo - jej sierść mimowolnie podniosła się a ogon napuszył. Choć jej zmysły nie były jeszcze mocno rozwinięte, wyczuwała wokół niego aurę Domeny Pustki.
Ale misja była najważniejsza. Teraz jednak tym bardziej nie zamierzała tracić czujności. Podeszła bliżej.
- Jak sądzę, jesteś tu z tego samego powodu, co ja - zaczęła. - Zodalu Yuyenu powinien być gdzieś w pobliżu...

Zwrócił powoli spojrzenie swych czerwonych oczysk na kotkę - tak powoli, że można było to określić mianem "leniwie". Przez moment zastanawiał się, czy nie zignorować całkiem małego Strażnika Równowagi, w końcu nie powiedziała nic konkretnego, co wymagałoby jego odpowiedzi. Ostatecznie jednak otworzył pysk:
- Z tego samego powodu, co ty. - powtórzył, po czym zrobił bardzo krótką, może dwu-sekundową pauzę - Jeśli przybyłaś tutaj, by zdobyć nagrodę, to tak - z tego samego powodu. - No cóż, do bezinteresownych to on nie należał. Nawet nie musiał się zmuszać, by takim (pozornie) być, skoro to nie Rada skontaktowała się z nim, nie wydała mu polecenia.
"Powinien", burknął w myślach, "Ale coś mu się nie śpieszy"
Smok z Domeny Pustki już najlepiej miałby to całe gadanie z tamtą smoczą podróbką już za sobą.

Przez dłuższą chwilę mierzyła smoka wzrokiem. Milczała, lecz jej koci pysk powoli zmieniał swój wyraz, aż oczy zmrużył skrywany uśmiech.
- Cudownie. No to chodźmy.
Ruszyła w stronę Drzewa Życia. Była całkiem zadowolona. Oczywiście smok mógł wcale nie chcieć jej towarzystwa (i wcale jej by to nie zdziwiło), ale sama właściwie ceniła pragmatyczność u innych. Ten olbrzym o krwawoczerwonych oczach wyglądał na pragmatycznego i kocica uznała, że dobrze byłoby mieć kogoś takiego obok podczas spotkania z pseudosmokiem i Elfami.
Jej charakter mógł się tu okazać zbyt... wietrzny.
Obejrzała się, chcąc sprawdzić, czy Strażnik również ruszył.
- Mam na imię Daenei - rzekła, jakby na zachętę - To w razie, jakbyś zechciał się do mnie jeszcze odezwać. Nie lubię być nazywana Strażnikiem.

Przybył tutaj późno, ale Opium nigdy nie należał do osób punktualnych. Jego przyjaciel Felinkad wspominał mu o tej misji już jakiś czas temu, ale dziwnie się zawsze składało, że nie miał po drodze. W końcu jednak zawędrował w to niezwykłe miejsce. Cały problem był tutaj jednak taki, że mieszkały tutaj ELFY, które niegdyś chciały go zabić - i chociaż było to już dosyć dawno temu, to smok żywił nadal szczerą niechęć, może strach, przed tymi spiczastouchymi humanoidami.  Kiedy wylądował nieopodal Drzewa Życia, zastał tu już dwóch innych Strażników - czarnego smoka i małą Felinkad. Chyba byli tu już od dłuższego czasu, może na niego czekali? Oby nie.
- Witajcie, wy w sprawie tych zwierząt? - zagadał nieco niepewnie, chociaż zwykle był bardzo komunikatywny. Możliwe, że bliska obecność Elfów nieco zbiła jego pewność siebie i sprawiła, że nie czuł się tu bezpiecznie. Czego się jednak nie robi dla dobra mniejszych braci - zwierząt.

@Ravia

Szmaragdowy smok pojawił się nie wiadomo skąd - przynajmniej dla Daenei, która obiecała sobie, że po misji ostro popracuje nad swoją czujnością.
Jednak na widok przybysza jej oczy zabłysły lekko. Zdecydowanie rozpoznała swojego "Brata misji"...
- Coś podobnego - zaśmiała się, po czym oderwała łapy od ziemi i w mgnieniu oka znalazła się przed Smokiem. - Witaj. Jesteś z Domeny Natury, prawda?
Nie potrafiła odczytać rangi, lecz ogólnie była zdania, że przeciwko buntowi natury pomóc może głównie natura.
- Chyba nie mamy wyjścia! - zawołała w stronę smoczego Strażnika Pustki. - Gramy w jednej drużynie!

Chyba przybył w ostatniej chwili, bo nawet dobrze się nie przywitał, a już pod jego łapami znalazł się ten malutki, śmieszny pseudosmok. Wyglądał bardzo ciekawie, trochę o nim słyszał, ale nigdy nie wierzył, że jest tak mały. - Witaj, tak, chyba przybyliśmy w tej sprawie... - rzekł do malucha, chociaż trochę głupio mu było mówić za resztę, ale chyba nie skłamał? Wolał nie pozostawać w tej okolicy dłużej niż potrzeba, Elfy zawsze mogą ich poczęstować deszczem strzał, jak go kiedyś... Wyrwał się jednak z tych wspomnień i spojrzał na Daenei, która wcześniej coś do niego mówiła. - Tak, jestem z Domeny Natury, zwie się Opium. - w końcu jej odpowiedział, cała ta sytuacja była dla niego nieco nerwowa, stąd pewnie u niego taka niesubordynacja.

Zdążyli przejść tylko kawałek, gdy pojawił się zielony smok. Beliar przystanął, przez moment zastanawiając się, jak duże znaczenie miałoby tutaj jego przedstawienie się - no cóż, "Beliar" na pewno było krótsze od "Strażnika Pustki" czy jeszcze tam czegoś... choć samo "smok" jakoś też nie ugodziłoby w jego ego. W każdym razie jego uwagę ostatecznie przykuł pseudosmok i Beliar skierował łeb w jego stronę, gdy ten biegł w ich stronę.
- Tak. - odpowiedział krótko. - I w sprawie korzyści płynących z rozwiązania tego problemu. - dodał zaraz niemalże bezbarwnie... niemalże, bo jednak w jego prawie że neutralnym tonie czaiła się odrobina stanowczości.
- Moje imię to Beliar. - dorzucił jeszcze ostatecznie, stwierdzając, że wołanie do niego "smok" mogłoby być całkiem mylące, gdyby jeszcze jakiś z tych gadów postanowił się pojawić w okolicy.

Z uwagą przyglądała się Zodalu, który pojawił się, nie wiadomo skąd. Ją także zaciekawił jego nieprzeciętny wzrost... Prawdę mówiąc kocie oczy najbardziej śledziły niespokojne ruchy jego ogona... Ale musiała się opanować. Pseudosmok wyglądał na konkretnie przerażonego.
- Powiedz nam, jak wygląda sytuacja - rzekła. - Jak to się zaczęło? Jak zachowują się zwierzęta, kiedy się pojawiają, każdy szczegół!
Jej głos także zdradzał oznaki rozemocjonowania, choć skrywał je nieudolnie płaszcz spokoju. Jako strażnik, musiała chyba trzymać fason... Nie wiedziała nawet, czy bardziej przejmuje ją obecność elfów, których unikała jak ognia (podobnie z resztą jak innych humanoidów), sama misja, czy też spotkanie z legendarnym stworzeniem.

Zodalu zafascynowany przenosił spojrzenie od jednego Strażnika do drugiego, chłonąc całym sobą ich głosy, pyski i wypowiedzi. Wyraźnie zachwycało go zainteresowanie, jakim obdarzyli go Strażnicy. Cały aż rozpromienił się, gdy Beliar i Opium wymienili mu swoje imiona.
- A czy mogę poznać Pani imię? - zapytał, zwrócony w stronę Felikandki.
- To zaczęło się jakiś czas temu...Siedziby Elfów zaczęły być napadane przez hordy potworów. Nie mam pojęcia, jakie to mogły być gatunki, w życiu takich nie widziałem. Nie widzimy też, to jest ani ja, ani Elfy, sensu w ich napadach. Po prostu przybywają, szarżują obozowiska, niszczą wszystko, co napotkają, i znikają - tu Zodalu rozłożył znacząco łapy, obrazując znikanie owych tajemniczych dręczycieli Elfów.

Przekrzywił nieco łeb, słysząc chaotyczne słowa małego smoka. Z plotek wynikało, że chodziło o zwierzęta, a tutaj wychodzi na to, że to takie nie normalne zwierzęta... Jakieś mutanty, nowe gatunki? - Czyli to jakieś nowe abominacje, owładnięte szałem? - zapytał niepewnie, nie do końca rozumiał z czym mieli się właściwie mierzyć, albo to tylko on nie był wstanie sobie tego wyobrazić. Nie znał się dobrze na magii i mutacjach. A może to pseudosmok nie znał się na gatunkach zwierząt? W końcu mieszkał z tymi elfami to raczej za dużo do dziczy nie chodził.

Kocica drgnęła i potrząsnęła głową.
- Wybacz, zamyśliłam się. Na imię mi Daenei. - urwała, próbując przetrawić informacje. Pseudosmok był wyraźnie bardzo przejęty. Zwierzęta musiały dać się Elfom we znaki. Musiały też być dość potężne i nieprzewidywalne, skoro pojawiały się już od jakiegoś czasu i nikt jeszcze nie dał im rady i nie zdołał zapobiec ich atakom... Ale jak silne były? I gdzie ich szukać?
- Opium ma racje - rzekła wolno, zerkając na Strażnika Natury. - Najważniejsze, aby ustalić, czy są to istoty magiczne i jeśli tak, to jakimi mocami władają. Jak silne są i jak wielkie zniszczenia czynią. Powiedziałeś, że znikają... - zwróciła się znów do Zodalu. - Znikają... Znaczy rozpływają się w powietrzu? Zostawiają jakieś ślady?

// Ravia, czy masz możliwość pisać na koniec, kiedy pojawi się następny post MG? Myślę, że mogłoby to nadać trochę tempa i ogarnąć się.

Beliar wysłuchał wszystkich kolejno, ale w głowie miał już jedną myśl. I w sumie nie zamierzał aż tak bardzo zastanawiać się nad tymi zwierzakami - w każdym razie nie w tej chwili. To nie było jego... dziedziną. A jak wynikało z tego co mówiła wcześniej pozostała dwójka, to musieli być oni z Domeny Natury, więc to pewnie bardziej leżało w ich zainteresowaniach. No cóż, taki skład mógł się przydać.
- Pokaż mi... nam - Wypuścił cicho powietrze nosem. - miejsce ostatniego ataku tych stworzeń. - zwrócił się bardzo konkretnie do pseudosmoka. Powinni się udać na miejsce zbrodni i poszukać jakichś poszlak.

// Dan, jasne, po prostu ostatnio miałam mały problem z organizacją czasu

Pseudosmok zdawał się być jednym wielkim kłębkiem nerwów i ekscytacji z powodu przybycia grupy Strażników. Jego ogon nerwowo i raczej bez jakiegokolwiek nadzoru ze strony umysłu trzepał się o ziemię, a przednie łapy zaciskały się i otwierały, najwidoczniej bez kontroli właściciela. Rozluźnił się minimalnie na słowa Felikandki.
- Piękne imię - skłonił się przed nią, po czym znowu napięcie powróciło. Teraz zwrócił się do Opium. - Dokładnie tak. W ich działaniach nie widać żadnego sensu, całkiem jakby były szalone - wyjaśnił z rozbrajającą wręcz bezradnością w głosiku. - Tak jest, Danei. Po prostu wyparowują. Niszczą nasze siedziby i już ich nie ma, tak jakby rozpłynęły się w powietrzu. Co do śladów, jedynym, co po sobie zostawiają, są druzgocące zniszczenia, ale nigdy nikt nie odnalazł żadnego znaku, który wskazywałby na to, gdzie mogą podążać po opuszczeniu siedzib Elfów - przy ostatnich słowach głos Zodalu stał się z duszącego go przerażenia wyższy i cieńszy, wręcz piskliwy. Jego rozszalałe źrenice skierowały się na Beliara - i pseudosmok nieznacznie się uspokoił.
- Chodźcie - wyjąkał i drżącą łapą wskazał kierunek. Poprowadził trójkę Strażników nieco za Drzewo Życia, aż ich oczom ukazała się wioska Elfów. Delikatnie rzecz ujmując, była w kiepskim stanie, a mówiąc wprost - wydawać by się mogło, że portal do Otchłani został tutaj otwarty po raz kolejny, a demony za główną lokację, na której mogły wyładować swój gniew, obrały właśnie to miejsce.
- Tak to wygląda - wydusił z siebie Zodalu, nerwowo zerkając na sługów Rady Równowagi. Widać było, że z jednej strony najchętniej zabrałby się stąd możliwie szybko, z drugiej jednak trzymała go tu fascynacja dalszymi działaniami Strażników. Jak dotąd nie odchodził - czy to z poczucia przyzwoitości, czy z ciekawości.

Następny post: prawdopodobnie w niedzielę gdzieś koło 15

W głowie Daenei właśnie rozgrywała się potężna bitwa - z jednej strony dławiło ją czyste rozbawienie, a wręcz drobne... rozczulenie, kiedy obserwowała nerwowe ruchy Zodalu. Wydawało się, że zaraz wyskoczy z siebie, co było dosłownie rozbrajające.
Z drugiej jednak, zniecierpliwiony głos w jej myślach powtarzał w kółko - Dae, ogarnij się. To jest makabryczne, nie śmieszne.
Istotnie, wioska przedstawiała widok żałosny. Budynki wyglądały, jakby pięć minut temu przeszło tędy tornado z pożarem.
W przeciwieństwie do Opium nigdy nie odczuła na własnej skórze mrocznej natury Elfów. Nie była pewna, czy w ogóle kiedykolwiek jakiegoś widziała. Zrujnowana wioska wzbudziła w niej współczucie.
Zamknęła oczy, chłonąc aurę wiszącą w powietrzu. Usiłowała wyczuć resztki magii w jakiejkolwiek formie. Jeżeli bestie pojawiały się i "rozpływały w powietrzu", mógł maczać w tym palce czarnoksiężnik. Lub - co gorsza - demon. Ich mutacja także ją niepokoiła. Musiał istnieć w tym jakiś cel...
- Czy niszczą jedynie budynki, czy też zabijają lub porywają mieszkańców i zwierzęta? - zapytała cichym, monotonnym głosem, cały czas koncentrując się na wyczuwaniu energii.

Szczerze powiedziawszy Opium spodziewał się nieco innego problemu i innego zadania... Przybył tutaj aby pomóc swoim mniejszym, zwierzęcym braciom, a tymczasem okazuj się, że pójdzie im się mierzyć z jakimiś... Zwierzęcymi widmami? Smok zadumał się przez chwilę, zastanawiając się nad tym wszystkim. - Może to jakieś opętane dusze zmarłych zwierząt? Mroczna magia mogła je spętać i zmusić do bezsensownego gniewu. A może jednak Elfy mają coś na sumieniu? - co jak co, ale Opium akurat Elfy nie darzył zbytnim zaufaniem - nie po tym co mu zrobiły w przeszłości. Właściwie do dnia dzisiejszego nie znał ich pobudek przy próbie zabicia go. Nie zdziwiłby się więc jakby i tutaj kryło się jakieś drugie dno - może masowo mordowali niewinne istoty i teraz ich przeklęte dusze się na nich mszczą? Teraz w Zaświatach to w sumie wszystko było możliwe.
Widząc ogrom zniszczeń, niezbyt się przejął, nie potrafił współczuć istotom, które były dla niego bądź co bądź nieco wrogie. Robił to tylko dla Rady i zwierząt, a nie dla Elfów. - Czy pojawiają się o konkretnej porze albo w jakiś cykliczny sposób? - zadał po chwili pytanie pseudosmokowi. Wprawdzie w Zaświatach trudno było mówić o porach dniach, ale Cywilizowani chyba potrafili dokładnie odmierzać czas pomimo tych anomalii. - I czy atakują to samo miejsce wielokrotnie? - dodał po chwili kolejne pytanie. Nie miał za bardzo pomysłu jak to wszystko ugryźć, trzeba te abominacje chyba po prostu spotkać, być świadkiem ich napadu. Skoro rozpływały się za każdym razem po ataku, to pewnie nie zostawiały po sobie żadnych śladów.

Podążył za pseudosmokiem wraz z innymi Strażnikami Równowagi. Gdy ujrzał widok zniszczonej wioski zmrużył ślepia. Nie, żeby szkoda mu było Cywilizowanych (czy właściwie kogokolwiek innego), ale zastanawiało, co mogło wywołać takie zniszczenia.
Wciąż przysłuchując się rozmowie, pytań i odpowiedziom, poszedł trochę do przodu, by wejść pomiędzy ruiny i rozejrzeć się nieco to to, to tam - a nuż elfy coś przeoczyły, a jego oczy to wyłapią? Coś charakterystycznego. Nie odzywał się, ale słuchał i szukał.
Jeszcze wyjdzie na to, że będą musieli poczekać na sam atak, by lepiej zbadać tę sprawę... ale to mu jakoś specjalnie nie wadziło, jeśli tylko miało przyśpieszyć ich poszukiwania powodu ataków. Gdy podejmował się jakiegoś zadania, to wolał mieć wszystko szybko i sprawnie zrobione, wszystko z głowy jak najszybciej.

- Co do porywania, jeszcze się to nie zdarzyło. Ale jeżeli o zabijanie chodzi, to kilkanaście Elfów już zginęło podczas ich ataków - mówiąc to, Zodalu wyraźnie się wzdrygnął. Patrząc na jego wytrzeszczone oczy i przerażenie malujące się na pysku, miało się wrażenie, że przt głębszym spojrzeniu w te rozhisteryzowane ślepia zobaczy się wszystko, co ujrzał ich właściciel. - W ich przybywaniu nie ma żadnej regularności, i właśnie to jest najgorsze. Nie mamy pojęcia, kiedy znowu się pojawią i co zaatakują, wiadomo tylko, źe z jakiś przyczyn zawsze atakują siedziby Elfów - po głosie i nerwowych ruchach pseudosmoka można było wnioskować, że szczerze powiedziawszy, to obawia się, czy na przykład za chwilę zza najbliższego drzewa nie wyskoczy na nich jakaś przerażająca kreatura i nie zmiecie ich z powierzchni ziemi.

Danei
Jeżeli o Twoją magię chodzi, chwilowo nie wyczuwałaś w pobliżu niczego, co mogłoby sygnalizować zbliżającą się hordę potworów. Magią emanowali tylko dwaj Strażnicy, Ty sama, Drzewo Życia... i poza tym poczułaś, że tereny zniszczone przez tajemnicze potwory również promieniują czarodziejską aurą, tak jakby dręczyciele Elfów faktycznie byli istotami magicznymi.

Beliar
Obrałeś inną ścieżkę niż pozostali, wchodząc pomiędzy szczątki budynków i penetrując to, co pozostało z wioski. Jak dotąd niczego interesującego nie dostrzegałeś, aczkolwiek nigdy nie należy się poddawać, czyż nie?

Daenei otworzyła oczy i w zamyśleniu spojrzała po zniszczonych Elfich zabudowaniach. Samo Drzewo Życia nie wyglądało najlepiej...
- Te stworzenia są nasiąknięte magią - stwierdziła nagle. - Nie atakują siedzib ludzkich, żaden z nas, Strażników również ich nie widział. Jedynie Elfy z tej wioski. To dość podejrzane. - nieświadomie zmierzała myślami w tę samą stronę, którą już wcześniej obrał Opium. - Myślę, że nie mamy wyboru. Musimy zaczekać na kolejny atak i przekonać się na własnej skórze, z czym mamy do czynienia. Zgadzacie się? Opium? Beliarze?
Czarny smok zniknął pomiędzy zabudowaniami, lecz miała nadzieję, że jej głos go dosięgnie.
Powinni ustalić zasady defensywy. Zmniejszyć do minimum szkody w żywych. Najlepiej byłoby schwytać jednego ze stworów, lecz nie mieli nawet pojęcia, czy byłoby to możliwe. Wszystko rozstrzygnie się w chwili ataku.
- Mam nadzieję, że mieszkańcy zostali stąd ewakuowani w jakieś bezpieczniejsze miejsce - odezwała się do Pseudosmoka. - Nie możemy pozwolić, aby więcej niewinnych zginęło. Posłuchaj, czy ktoś w wiosce lub w pobliżu zajmuje się bardziej zaawansowaną magią? Lub przynajmniej się nią interesuje? - Zawahała się i po chwili dodała. - Może to nie ma żadnego związku, ale czy macie tu bibliotekę?

Świetnie, reszta już rozpoczęła oględziny, a on stał w miejscu i dumał jak jakiś starzec, a przecież miał tylko 200 lat i zerowe pojęcie o prawach jakimi rządziły się Zaświaty. Coraz bardziej żałował przybycia na tę misję. Felinkadka wydawała się być najbardziej ogarnięta z całej ich trójki, aż trochę wstyd. Słysząc jej propozycje, aby zaczekali na kolejny atak, miał pewne wątpliwości. - Niekoniecznie muszą zaatakować to samo miejsce, chyba, że zależy im na drzewie życia. Czy gdzieś niedaleko jest jeszcze jakaś Elfia wioska, w której nie było jeszcze ataku? - skierował swe zapytanie do Zodalu. Wedle pewnego przysłowia "nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki" dlatego też uważał, że szybciej doczekają się ataku tam, gdzie go jeszcze nie było. Byłoby to zdecydowanie logiczniejsze, bo tutaj już i tak było wszystko zdewastowane, więc co jeszcze zwierzęta mogłyby tu zniszczyć?

Rozglądał się jeszcze przez parę chwil. Miał nawet ruszyć dalej przed siebie, dopóki nie usłyszał jak kotka wymawia jego imię. Zmrużył na moment ślepia, ale ostatecznie nieco się wrócił, by lepiej słyszeć - w końcu może najpierw przysłuchać się odpowiedziom pseudosmoka oraz spekulacjom pozostałych, więcej dodatkowych informacji na pewno nie zaszkodzi. Choć z drugiej strony nieco się już niecierpliwił. Pewnie głównie z tego faktu, że nie przywykł do współpracy.
Wzruszył jedynie barkami na wcześniej zadane mu pytanie. Co prawda z opóźnieniem, ale zawsze. Zależało to od prawdopodobieństwa kolejnego ataku tego samego miejsca, bo gdyby jednak miał tu siedzieć do "późna" i jeszcze dłużej na próżno, to zapewne prawdopodobieństwo tego, że sam przyłoży łapę do jakiegoś z tych budynków by wzrosło.

Spojrzenie wytrzeszczonych ślepi, które wcześniej Zodalu zwrócił na odchodzącego czarnego smoka, przeniosło się z powrotem na Felikandkę.
- Większa część wiosk, które zostały zaatakowane, pustoszeje. Zwyczajnie miejsca, które zostały zaatakowane, nie nadają się już do życia - odpowiedział. Jeżeli natomiast chodzi o dalszą część wypowiedzi Daenei, Pseudosmok niespodziewanie nerwowo się roześmiał. - Większość mieszkańców tutaj to ELFY, a tam jest Drzewo Życia, które wręcz emanuje magią. Tak, Elfy, a zwłaszcza ich król, wiedzą coś niecoś o magii - z tymi słowy jego klatką piersiową wstrząsnął dziwny dreszcz śmiechu, w którym rozbawienie walczyło z histerią. - Co do biblioteki...chyba żadnej nie ma w pobliżu - stwierdził po chwili. Odwrócił się do Opium i widać było, że intensywnie myśli. - Kilkadziesiąt minut stąd jest inna wioska. Nie mam pojęcia, czy została zaatakowana - odpowiedział. Łatwo dało się stwierdzić, że Zodalu raczej nie pisał się na wyprawę do tego miejsca.

Kocica z uśmiechem wzruszyła ramionami, ale w duchu zaczynała czuć lekkie zagubienie. Do czego to wszystko prowadziło?
- Niewiele wiem o Elfach i ich sztukach magicznych. Po prostu zastanawiam się, komu zależy, aby zmieść z powierzchni ziemi elfie osady.
Widząc skalę zniszczeń, z początku obstawiała dzieło Czarnoksiężnika. Być może była wśród mieszkańców osoba, która parała się znacznie mroczniejszymi praktykami, niż standardowa magia pobratymców.
Chyba nie było wyjścia. Żadne kropki nie łączyły się w składny obrazek. Nie sądziła też, aby Elfy były skłonne do udzielania zbyt informacji o sobie. Pozostawało chyba udać się do najbliższej wioski, o której wspomniał Zodalu i tam poszukać śladów, lub zaczekać na atak bestii.
Spojrzała na Opium i Beliara. Smok Natury wydawał się równie skonsternowany, jak ona. Natomiast jeśli Strażnik Pustki czuł podobnie jak oni, to musiał chować to głęboko w sobie. Nie wydawał się poruszony.
Posłała towarzyszom znaczące spojrzenie.
Powinni sprawdzić tę pobliską wioskę?