Wielki Cmentarz

Obudził się w znajomym dla siebie miejscu i po raz kolejny spojrzał przed siebie. Otaczał go ten sam znany mu półmrok co zawsze. Wreszcie czuł się bezpiecznie i wiedział, że na szczęście nie ma dziś nic ciekawego do roboty. Jednak nie oznaczało to, że Diabo będzie się nudził. Wręcz przeciwnie on nigdy nie oddawał się takiemu stanowi. Zawsze bowiem mógł coś zrobić, chociażby potrenować, by nie wyjść z wprawy i być w formie gdyby przyszło mu iść na jakąś misję, o ile oczywiście tego właśnie zechciał. Wyszedł więc ze swojego legowiska i udał się w stronę miejsca gdzie mógł na spokojnie potrenować. Może nie było tam za wiele zwierzaków, ale już sama obecność mgły i dziwnych budowli jakie zostały tu od czasów, kiedy Elebor tworzył jeszcze jedną całość dodawały elementu wyzwania jak i dreszczyku emocji treningom. Diabo właśnie udawał się na Wielki Cmentarz. Tam uwielbiał trenować swoje zabójcze metody działania i chociaż słyszał o zamieszkujących to miejsce Ghulach i Wyjcach cmentarnych nigdy nie uląkł się ich możliwej obecności. Jednak dojście do tego miejsca wcale nie było takie proste jak mogłoby się wydawać. Treupus wiedział, że jeśli chce przejść niezauważony do swojego ulubionego miejsca do treningu musi być cichy i uważny. Łapy stawiał ostrożnie wybierając drogę, aby żadna gałązka nie zdradziła jego obecności tutaj. Nie robił tego z powodu strachu, on robił to po to, by udoskonalić swoje umiejętności skradania, które jak sam uważał, nie były perfekcyjne i zawsze można je było ulepszyć. Wreszcie Diabo doszedł do swojego miejsca treningowego. Znajdował się ono w pobliżu dwóch dość okazałych pomników nagrobnych i pustej przestrzeni, gdzie Cień mógł się na spokojnie rozpędzić. Gdy znalazł się wreszcie w tym miejscu zastrzygł uszami i rozejrzał się po okolicy, by stwierdzić czy na pewno jest sam. Na szczęście żadnego życia w swoim pobliżu nie zarejestrował więc mógł zacząć swój trening. Nie lubił gdy ktoś patrzył na to jak ostrzył sobie pazury o materiał, z którego były zrobione nagrobki lub też jak wykonuje skoki czy też szybkie ataki używając do tego pomników. W końcu, ktoś mógł to uznać za bezczeszczenie tego miejsca, no ale skoro odkąd Diabo zaczął tutaj przychodzić nie spotkał nikogo, kto odwiedzałby to miejsce uznał też, że żaden z Rady nie będzie na niego zły czy też obrażony jeśli właśnie na cmentarzy będzie szlifował swoje umiejętności służące do walki i pomagające mu w wykonywanych misjach.

Wciąż wiele myśli plątało się w głowie świeżo upieczonego Iluzjonisty. Niby odzyskał już siły po swoim starciu z Abominacją, jednakże z niepokojem odnotował pewną zmianę, jaka w nim nastąpiła. Dotychczas zdawał się być niewrażliwy na działanie mrocznej magii. Przez lata przyglądał się z lekkim politowaniem postępującemu szaleństwu dawnego pana, nigdy by nie pomyślał, że i jemu przyjdzie zmagać się z cieniami nękającymi jego umysł. Czyżby taka była prawdziwa cena przynależności do domeny Pustki? Murgin oczywiście nie zmierzał tak łatwo ulec wizjom, w końcu to on teraz miał obdarzać innych niepokojącymi obrazami, zamazywać granice pomiędzy rzeczywistością, a ułudą.
Podczas tych rozmyślań, czarne skrzydła zawiodły go tu, na ziemię spowitą zimnym całunem śmierci. Nie spodziewał się spotkać tu nikogo, bo któż by chciał przebywać w tak nieprzyjemnym miejscu? Może jakiś czarnoksiężnik bawiący się nekromancją czy inny stwór bezczeszczący szczątki zmarłych. Ku swojemu zaskoczeniu pośród mgły spostrzegł jednak znajomą sylwetkę wilka. Skusił się zniżyć lot i wylądować na potężnym kamieniu mogiły jakiegoś zapomnianego rodu. Jego ostre pazury zaczepiły się o krawędź, delikatnie rysując jego powierzchnie, sępia szyja wygięła się w esowaty kształt, a czerwone oczy zaświeciły się delikatnie w panującym tu półmroku.
- Czemu nie jestem nawet zdziwiony, że spotykam cię w takim miejscu? - rzucił w stronę  czarnego wilczura. Gdzieś tam w ciężkim głosie pobrzmiewała nuta sympatii i rozbawienia.

Szybkie skoki i wyskoki w powietrze, a także zwroty czy też udawanie podkradania się do ofiary tak bardzo pochłonęły Diabo, że Treupus znalazł się jakby w innym świecie. Te treningi zawsze miały jeden cel. Stać się lepszym od tego, który chciał go zabić. Owszem czarny wilk doskonale zdawał sobie sprawę, że w ten sposób jego ojciec chciał mu wymierzyć karę ale sam Diabo uważał te wydarzenia za coś, co nie powinno mieć miejsca. Dlatego tak zażarcie oddawał się szlifowaniu swoich umiejętności. Oczywiście nie zawsze zdarzało się Treupusowi zatracić się w tym co akurat robił. Ok, zawsze starał się pokazywać siebie od najlepszej strony, choć u niego to raczej oznaczało coś zupełnie odmiennego lecz zawsze przy wykonywanych zadaniach jego umiejętności były zauważane przez członków Rady i odpowiednio wynagradzane. I choć sam Diabo podejrzewał, że niektóre jego metody nie bardzo podobają się tym, którzy zlecali jemu i członkom jego Domeny zadania to jednak gdy Treupus wykonał jakieś z nich sam czy też jako uczestnik misji w większej grupie zawsze jego umiejętności były zauważane. Działo się tak dlatego, że czarny wilk nigdy nie spoczywał na laurach, a wtedy kiedy mógł oddawał się treningom. Właśnie rozpędzał się do kolejnego skoku gdy jego wrażliwe uszy wychwyciły jakiś szelest. Szybkim susem zmienił kierunek i stanął w cieniu nagrobka, na który miał skoczyć. Stał tak bez ruchu czekając aż szelest albo się przybliży albo się oddali. Było to dla niego bardzo dziwne gdyż od jakiegoś czasu to był pierwszy dźwięk nie należący do odgłosów tego miejsca. Szelest się przybliżał więc Diabo pomału spinał każdy mięsień i gdy chciał skoczyć nagle się rozluźnił, a jego ogon wykonał dwa krótkie machnięcia znamionujące to, że nozdrza wyczuły znajomy zapach. Wtedy właśnie wyszedł z cienia i czekał aż Murgin wyląduje. Cóż gryf był jedyna istotą, przy której Treupus czuł się w miarę swobodnie i choć cały czas jego nieufność dawała mu sygnały o możliwym niebezpieczeństwie to Diabo był pewny tego co czuł, a teraz i widział. Spojrzał więc na swojego kompana i lekko wykrzywił pysk w coś na kształt uśmiechu, choć bardziej przypominało to niezidentyfikowany grymas.
- Pewnie dlatego, że znasz moją duszę i upodobania. – powiedział spokojnie. I choć jego głos nie przybrał żadnych cieplejszych tonów, to Diabo miał nadzieję, że Murgin doceni to iż cała postawa czarnego wilka pokazywała zaufanie i sympatię.