Grota Spopielonych

Daenei zbliżała się do ołtarza, czując dziwną suchość w gardle. Dopiero niedawno stała się świadoma swoich obowiązków wobec krainy... Czy też jej ruin.
Było jej gorąco. Zamiast dobrze znanej rześkości i chłodu, jej futro otulał gorący oddech lawy, otaczającej trzy monstrualne posągi, niepodobne do niczego, co znała.
Wędrówka nie była łatwa, wymagała wysilenia wszelkich zmysłów i sił, lecz kocicy zbyt głęboko wryły się w umysł słowa Nauczycielki: Daenei nie istniałaby, gdyby nie Rada. Jej byt na tym świecie nie miał sensu, jeśli nie wykonywała swojej powinności.
A poza tym, łatwe wyzwania szybko ją nudziły...
Teraz stanęła na skalnej półce, skąd mogła niemal zajrzeć w gorejące, przepastne oczy środkowego posągu. Spróbowała odetchnąć, lecz ledwie znosiła woń siarki i gorące powietrze.
- Rado Równowagi, wezwaliście Duchy Natury, aby spełniły dla was zadanie. Odpowiadam na wezwanie i oferuję swoją pomoc! - zawołała głosem tak mocnym, na jaki tylko było ją stać. Niemal natychmiast rozmył się w gorących oparach, lecz miała nadzieję, że został usłyszany.

W miejsce to, trudno dostępne i odstraszające ciekawskie oczy wybrała się pewna delikatna Felinkadka. Dotarcie tutaj było niezbyt przyjemne, ale ostatecznie przed jej obliczem stanęły trzy rozwarte paszcze, z których wnętrza buchał ogień. Słowa Daenei niosły się echem po tym miejscu, ale były niczym przy późniejszych słowach Rady. - Mamy jedno, trudne zdanie do wykonania, jednakże nie jesteśmy przekonani czy to zadanie jest dla ciebie. - odpowiedzieli na jej wezwanie, jak widać z pewnymi wątpliwościami. Dlaczego jednak Rada uważała ją za gorszą od innych Strażników? Mimo jednak wątpliwości kontynuowali. - Czy wiesz czym są feniksy i jak niebezpieczne mogą być? - czy to był jakiś test, próba? Może oczekiwali, że jakoś im zaimponujesz, przekonasz ich, że warto cię wysłać na tę wyprawę. Czemu jednak to ty masz się wysilać podczas gdy to ONI cię tu wezwali? Chyba mieli dzisiaj zły humor...

Grotę wypełnił dudniący głos, niepochodzący ani z głębin ziemi, ani też z nieba. Zdawał się wydobywać zewsząd, nawet z samej Dae. Powstrzymała drgnięcie, lecz końcówka pręgowanego ogna zatańczyła niespokojnie.
Owszem, słyszała o feniksach... Historię o ich zdolności samozapłonu, o heroicznych walkach matek o bezpieczeństwo gniazda i jaj, o cudzie odrodzenia... W większości opowieści dzielny śmiertelnik, kierowany pychą, ruszał na wyprawę, aby zdobyć jajo feniksa. W kilku z nich na gniazdo natykali się nieostrożni wędrowcy. W żadnej feniks nie został pokonany.
- Wiem, czym są - odparła ze zdecydowaniem w głosie. - Na czym będzie polegało moje zadanie?
Zdawała sobie sprawę, że sfinksa nie można tak po prostu zabić. Lecz cóż może sterować płomieniami pożaru, jeśli nie porywisty wiatr?

Przez krótka chwilę, po słowa Daenei, zapanowała cisza, jakby Rada zastanawiała się nad czymś. Może pomiędzy sobą dyskutowali czy dać ci to zadanie? Albo mieli jakieś inne wątpliwości. W końcu jednak zdecydowali się odezwać. - Potrzebne są nam ich jaja, dokładnie trzy. - i znów zamilkli, jakby wiedząc o tym o czym myślała kotka chwilę temu. Tak, Rade można uznać za głupców bo chcą zdobyć te legendarne jaja, chociaż większymi głupcami byli chyba Strażnicy, którzy decydowali się na wykonanie tego zadania. Jak jednak będzie w tym przypadku? Póki co nadal nie wiedziała po co im te jaja i jaki mają w tym cel, czy ich intencje były dobre wobec tych rzadkich, majestatycznych ptaków?

Na słowa Rady, Felinkadka zamarła w bezruchu, wpatrując się w jakiś nieistniejący punkt przed sobą. Jej myśli goniły, jedna drugą w chaosie, jaki wywołało czekające na nią zadanie.
Wiedziała, że przypływ nieprzyjemnego gorąca, który poczuła, nie miał nic wspólnego z aurą tego miejsca, ani z płynącą w rozpadlinach lawą. Zrobiło jej się wręcz niedobrze, lecz zbyła to uczucie potrząsając głową, aby nie dać po sobie poznać, jak bardzo się boi. Musiała wziąć się w garść.
- Tak mało o nich wiadomo - zaczęła, opanowawszy się nieco. - Lecz jeżeli uznacie mnie za przydatną, przyjmę zadanie bez wahania. Nie było mi dane otrzymać skrzydeł, lecz jestem szybsza i zwinniejsza.
W głowie roiło jej się od pytań, lecz głęboko wryty nakaz, by zaufać Radzie był zbyt silny. Nagle w duchu zaczęła się śmiać. Ta dziwna wesołkowatość sprawiła, że ledwo powstrzymała uśmiech.
Czy jeśli zginie, o niej także będą opowiadać historyjki do snu, ku przestrodze od głupoty i ignorancji?

Trudno stwierdzić czy Rada wiedziała co czuje felinkad. Może potrafili czytać myśli, może znali najskrytsze tajemnice swoim dzieci? Tego raczej się nikt nigdy nie dowie, a tym więcej się o tym myślało, tym bardziej przerażała rzekoma wszechwiedza tych bytów. - Wysłaliśmy na to zadanie już trzech Strażników, lecz na razie nie wrócił ani jeden. - powiedzieli po chwili niewzruszeni. Czy tymi słowami chcieli ją jeszcze bardziej nastraszyć? A może sprawdzali jej lojalność? - W tej wyprawie liczy się spryt, a nie siła. Jeśli jesteś przebiegła, odniesiesz zwycięstwo. - kolejne słowa, tym razem bardziej tajemnicze, ale też nieco pocieszające. I tak ostatnie słowo należało do Daenei, zawsze mogła się wycofać...

Kocica nie była może stworzona do wielkich bojów, ale z pewnością należała do tych walecznych. Nie miała też w zwyczaju uciekać z podkulonym ogonem. Doskonale zdawała sobie sprawę, że wyprawa w celu odzyskania jaj może wiele ją kosztować. Być może wszystko. Ale cóż była warta, jeśli ugięłaby się przed zadaniem wyznaczonym przez radę? To zadanie mogło pomóc jej zrozumieć własne możliwości i ich granice. W duchu miała nadzieję, że będzie jej dane kiedyś ich dosięgnąć.
Wzięła głęboki wdech.
- A więc spełnię wasze życzenie.
Umilkła, oczekując na dalsze instrukcje.

- Skoro taka jest twoja wola, udaj się w tutejsze góry. Tam gdzie znajdziesz lawę, tam i znajdziesz feniksy. - usłyszała krótkie polecenie od Rady, która najwidoczniej już nie chciała mówić nic więcej, bo i ona o nic nie pytała.

// Możesz napisać w Wyprawie tutaj.

Kocica skłoniła się. Głos zamilkł, a zatem jej misja mogła się rozpocząć. Gdy odchodziła, po głowie krążyły jej kombinacje ruchów i sposoby, jak zdobyć jajo... Być może bez potrzeby wyrządzania feniksowi krzywdy.
Ruszyła w drogę.
z/t

//Stąd
O ile to możliwe, ponowna podróż w to miejsce zdawała się kosztować ją jeszcze więcej wysiłku. Może było to spowodowane niedawną, szaleńczą ucieczką z gniazda feniksa.
Jednak, kiedy po raz drugi stanęła naprzeciw trzech monstrualnych posągów, pośród gorących oparów, znów dumnie uniosła głowę.
- Jestem, Rado Równowagi. Nie mam ze sobą jaja feniksa, lecz wierzę, że nie odbieracie tej misji jako nieudaną i, jako Strażnik Natury, spełniłam wasze oczekiwania. Jeśli tak - jaki jest mój następny cel?
Tym razem jej głos był o wiele bardziej zdecydowany. Może nigdy nie będzie w stanie przywyknąć do odpowiadania na wezwanie Rady, lecz nie bała się już aż tak bardzo.

Kotka ponownie zawitała w to miejsce, przychodząc jednak z pustymi łapami. Jednakże inny Felinkad - Hati, dostarczył jajo Radzie. - Dwa pozostałe jaja posiedli ludzie, słudzy Caleries Skyborn. Trzeba je odzyskać jak najszybciej. - Rzekła Rada, dosyć prędko, jakby w obawie, że liczy się każda cenna minuta. Ciekawe w sumie było to jak i kiedy ludzie znaleźli te dwa jaja i tak szybko je zagarnęli dla siebie. - Jaja są dopiero w podróży do jednego z miast, jest to szansa na ich odbicie.- dodali jeszcze po chwili. - Karawana z cennym ładunkiem przemierza Wędrujące Wyspy , ale podąża nieutartymi szlakami aby ukryć się przed rzezimieszkami. Gargulciątka wskażą wam drogę. - po tych słowach zamilkli, a Daenei była świadkiem jak z paszcz posągów wyłoniło się kilka Gargulciątek. Trzepotały one małymi skrzydełkami szybko, lecąc w stronę wyjścia.

// Za niedługo założę nowy temat w Wyprawach, tam będzie kontynuacja.

Tym razem Rada zdawała się być bardziej przychylnie nastawiona do udziału Felinkadki w misji. Uznała to za dobry znak, choć w grzmiących słowach wyczytała pewną groźbę - z całą pewnością Strażnicy mieli za sobą tę łatwiejszą część misji. O wiele prościej było wykraść jajo potężnemu, lecz wciąż kierującemu się instynktem feniksowi niż inteligentnym istotom, które, na domiar złego, zdołały w tajemniczy sposób pozyskać DWA jaja...
Nawet Gryf, Smok i Tygrys mieli problem z wykradnięciem jednego...
Skłoniła głowę.
- Zrobimy co w naszej mocy. - oznajmiła.
Gargulciątka poruszały się błyskawicznie. Uznała, że skoro zostały wypuszczone, rozmowa dobiegła końca.
Rzuciła ostatnie spojrzenie Posągom, po czym odwróciła się i w ułamku sekundy zniknęła ze skalnej półki.
Podążała śladem Posłańców, ku nowej misji...

z/t Tutaj

Nadleciał i on, machając wielkimi, ciemnymi skrzydłami. Wylądował przed trzema posągami z bęznamiętnym wyrazem pyska. Już by się zdawało, że nie zamierzał się odezwać - w końcu Rada na pewno wszystko wiedziała. Ostatecznie jednak otworzył paszczę:
- Gdzie są pozostałe jaja?
Bardzo konkretnie, prawda? Ale tylko po to tu przybył. Po informacje, a nie po to, by się meldować. Niebieski felinkad już zapewne dostarczył jedno jajo.

Rada nie była skora szybko odpowiedzieć na pytanie, które Beliar miał odwagę zadać - i to bez jakiegokolwiek wstępu. Zważywszy na to, że był on z Domeny Pustki, Rada nie darzyła go chyba zbyt wielkim zaufaniem. Teraz jednak liczyło się coś innego - jaja. - Dwa pozostałe jaja posiedli ludzie, słudzy Caleries Skyborn. Na Wędrujących Wyspach. - rzekli po chwili, ale chyba z niechęcią. - Gargulciątka wskażą ci drogę. - dodali po chwili, a Smok mógł zauważyć, że sporo tych kamiennych stworzonek lata tutaj w powietrzu. Chyba Rada nie miała zamiaru mówić ci nic więcej.

// Możesz od razu pisać tutaj.

Ludzie.
Beliar nieznacznie zmrużył ślepia. Skoro ludzie wykradli jaja, to chyba miał wolną łapę w skrzywdzeniu ich, nie? Chociaż ciekawe, ilu ich było. I jakie tam bestie mieli... skoro byli powiązani z tą całą Skyborn, to nie mógł wykluczać takiej możliwości.
Obrzucił spojrzeniem stworzonka, które były dla niego niczym nieco większe muchy. Rozłożył ponownie skrzydła, a następnie wzbił się w powietrze i udał się w wyznaczonym przez nie kierunku.

zt wyprawa

Powrót z wyprawy.

Była wykończona. Ostatnie metry w pustej przestrzeni pomiędzy lądami pokonała z mętnym wzrokiem, uparcie wbitym w krawędź ziemi. Jednak nie było czasu, aby się zatrzymać. W głowie nadal słyszała trzask płomieni. Myśl o pożarze i pozostałych Strażnikach nie dawała jej spokoju, dlatego w milczeniu lewitowała spokojnymi skokami w stronę ołtarza, przyciskając ciepłe jajo do futra.
Kiedy stanęła wreszcie, zaglądając w trzy rozwarte paszcze, uspokoiła oddech.
- Jedno jajo - rzekła bezbarwnym głosem. - Udało się zdobyć tylko jedno jajo.
Wyciągnęła zdobycz na otwartej łapie i wysunęła w kierunku posągów, czekając cierpliwie na odpowiedź.

Felinkadka przebyła spory kawał drogi, zważywszy na to, że akcja wyprawy działa się na Wędrujących Wyspach, a ta zdecydowała się przybyć aż tutaj. Niemniej taka była jej wola, a trzy kamienne posągi - paszcze czekały na jej przybycie. Gdy odezwała się i zaprezentowała jedno z jaj, zapadła długa cisza. Daenei mogła jednak zauważyć jak jajo dematerializuje się i po prostu znika. Wtedy też dopiero odezwała się Rada. - Wiemy co się stało. Mieliście odebrać jaja od ludzi dyskretnie, a tymczasem doprowadziliście do poważnego pożaru. - zaczęli na pewno bardzo nieprzyjemnie, ale przecież ona nie była temu winna, to tamten smok trochę przesadził... Niemniej Felinkadka czuła jak bardzo Rada jest nią rozczarowana. - Więc jedno jajo przepadło. W takim razie stworzymy tylko dwóch Kreatorów Wody. Skoro ludzie są winni niepowodzeniu zadania, to Wędrujące Wyspy nie będą miały swojego Kreatora - Rada zarządziła, słowa te brzmiały jak skazanie tego fragmentu Zaświatów na zupełne wymarcie i zapomnienie. Jak Ludzie sobie poradzą bez wody? Czy można jednak jakoś im pomóc? Rada chyba jednak nie chciała im pomóc, najwidoczniej była zirytowana ich zachowaniem, a wielka pożoga i tak zapewne mocno zniszczyła zalesienie tamtego miejsca.
- Stworzenie Kreatorów trochę zajmie, za ten czas trzeba zapewnić im odpowiednie siedziby, Świątynie, które będą wysoko w górach. Porozumieliśmy się z Elfami, które pomogą w ich wniesieniu. Trzeba będzie wesprzeć ich działania. - zmienili zupełnie temat, chcąc najwidoczniej powoli zakończyć już tą całą Wyprawę.

Zdecydowała się przybyć w to miejsce, gdyż, kocim zwyczajem, podążała znanymi sobie ścieżkami. Wędrujące Wyspy zawsze były dla niej tajemnicą - nie znała ani ich, nie wiedziała, czego może się po tamtych terenach spodziewać.
Słowa Rady przyjęła ze stoickim spokojem. Czuła, że wszelkie próby tłumaczenia się nie przyniosą efektu. Z reszta nie miała w zwyczaju się tłumaczyć. Mimo, iż Strażnicy nie mieli wielkiego wyboru, zważywszy na obecność Czarnoksiężnika i liczną obstawę, a także nieoczekiwany atak z powietrza - wiedziała doskonale, że misja nie poszła do końca po ich myśli. Zdobyli tylko jedno jajo... Ciekawa była, czy ktoś podjął próbę wyłowienia drugiego. Choć nie uważała, aby Smoka Zniszczenia należało winić - zachowała to dla siebie. Wszyscy brali w tym udział w równej mierze, a Verethi wypełnił swoje zadanie i stworzył jej szybką i bezpieczną drogę ucieczki. Nie miała pojęcia, co stało się z resztą, ale ze słów Rady wywnioskowała, że nic im nie jest.
Jednak jakże zdumiewająca wydała jej się myśl o odseparowaniu Wysp... Jednak skoro taka była wola Rady...
- Czy w takim razie jest także zadanie dla mnie? - zapytała podnosząc wysoko głowę.

Skoro Felinkadka nie miała żadnych sprzeciwów wobec ich woli, uznali, że nie ma nad czym dalej dyskutować.
- Na razie powinieneś spotkać się z Elfami na Lądzie Ocalałych, Gargulciątka wskażą miejsce spotkania. - i zapadła cisza, chyba nic więcej już się nie dowiesz.

// Czekaj na założenie kolejnego etapu wyprawy i tam będzie kontynuacja.

Kocica westchnęła i skinęła głową. Sprawa trzeciego jaja była przesądzona. Porażka misji dotknęła ją do żywego. Ale nie było rady. Należało podjąć nowe wyzwanie.
Na widok gargulciątek jej oczy rozbłysły.
Odwróciła się i ruszyła za nimi. Współpraca z Elfami oznaczała stałą czujność i możliwe przeszkody. Na razie jednak mknęła za posłańcami w stronę Lądu ocalałych.

z/t tutaj