Poszukiwania Jaj Feniksów - I Etap

Młoda kruczoczarna Gryfica Sariana postanowiła w pojedynkę wyruszyć na misję powierzoną jej przez Radę - poszukiwania jaj feniksów. Jako pierwsze miejsce do ich szukania Rada wskazała jej góry na Krańcu Półksiężyca. Te rejony kiedyś były zamieszkiwane przez Krasnoludy, toteż zapewne wielokrotnie natknie się na ruiny ich budowli. To właśnie gdzieś tutaj mogą skrywać się jaja Feniksów, które stronią od wścibskich oczu i zwykle zakładają gniazda w bardzo mało dostępnych miejscach.
Sporo jest tu także Magmorutów, ognistych jaszczurek żyjących bezpośrednio przy lawie.

Do wyprawy mogą dołączyć nowe postacie w dowolnym momencie. Wyprawa zalicza się do bilokacji!

Sariana musiała pokonać dość długi dystans, aby dotrzeć w końcu do wskazanego przez Radę Równowagi miejsca, nie było to najprzyjemniejsze, w pewnym momencie nawet stwierdziła iż skrzydła jej nie domagają i jeśli chce w pełni sprawnie się poruszać, musi przejść część drogi na łapach. Tak więc zrobiła i póki jej oczom nie ukazało się podnóże gór, dreptała spokojnym krokiem, ze złożonymi skrzydłami, myśląc cały czas o jednym - ubiciu jednej z tych bestii, mogłaby się nawet odrodzić, ona chce po prostu wygrać walkę. Cały czas starała się pozostawać czujna na wszelkie zagrożenia, wszak głupotą byłoby osłabić się przed dotarciem do celu, może i nie lubi planować, ale rozwaga to coś innego. Zagrożenia potrafiła się doszukać wszędzie, w skale, która zaraz mogła ożyć, chyba Rytuał wywołał w niej lekką paranoję i zaczęła widzieć golema w każdym kamieniu, przynajmniej tym większym. Nie zdawała sobie sprawy jak takie istoty odróżnić, uważała, że nie ma takiej możliwości, w końcu na co komu kamuflaż skoro nie jest on idealny? Gdy tylko dotarła na miejsce, ponownie wzleciała w powietrze, by obserwować otoczenie z góry, feniksy znane są z tego, że sprytnie ukrywają swoje jaja, dlatego gdy zauważyła jakikolwiek zakamarek, w którym mogłyby się te zmieścić, próbowała tam zajrzeć.

Podroż była długa, to prawda, ale co to było dla takiej młodej i pełnej energii Gryficy. Przylot do miejsca docelowego przebiegł bez komplikacji, Kraniec Półksiężyca był pusty, gdzie okiem sięgnąć była goła ziemia, naprawdę smutny widok, zwłaszcza, że przed apokalipsom to miejsce tętniło życiem. Trzeba było jednak żyć teraźniejszością.
Kiedy wreszcie dotarła na miejsce, jej oczom ukazały się ciemne, strome góry. Wiele z nich było popękanych i zdeformowanych, najpewniej przez trzęsienia ziemi. Gdzieś pomiędzy górami kamieni można było dostrzec lawę - to był cel Sariany. Ruszyła więc w tamtym kierunku, obserwując bacznie okolicę. Było tutaj cicho, jedynie płynąca lawa wydawała dźwięki niosące się echem po pustych zboczach gór. Gryfica zauważyła wtedy, że niektóre z nich mają duże, regularne szczeliny - wszystko wskazywało na to, że zostały one sztucznie wyciosane w kamieniu, a trzęsienia ziemi tylko jeszcze bardziej je pogłębiły. Gdzieniegdzie przy tych szczelinach było widać kawałki krasnoludzkich budowli, były one jednak tak szczątkowe, że nie sposób było rozpoznać czym kiedyś były. Wszystko wskazywało na to, że wielkie dziury w ścianach gór prowadziły do licznych tuneli, którymi niegdyś poruszali się krasnoludy - być może teraz były one wykorzystywane przez Feniksy. Wkroczenie jednak do środka, gdzie panuje absolutny mrok mogło być jednak bardzo niebezpieczne. Zawsze gryfica mogła po prostu czekać aż coś wyłoni się z mroku, ale czy warto było tracić czas? Wybór należał do niej.

Przeszłość to przeszłość, Sarianę obchodziło to co działo się tu i teraz. Niegasnący wciąż płomień na końcu ogona wydawał się radośnie tańczyć, w rytm tego, co odczuwała gryfica. Energii nie było jej brak, to prawda.
Widok ten nie napawałby pewnie nikogo przyjemnym odczuciem, choć ona czuła się w tej chwili neutralnie. Przerażające i smutne widoki nie robiły na niej najmniejszego wrażenia, wyzwanie - to było coś, co ją ruszało. Takie które postawiła przed nią Rada było czymś, co mogła uznać za godne swojej siły.
Rozglądała się uważnie w okolicach, a dźwięk lawy tylko bardziej ją nakręcał. Liczyła że zaraz wyleci stąd jakiś dorosły okaz feniksa, który zechce sprawdzić jej siłę. Na powierzchni wydawało się nic nie być, co drażniło gryficę, nie zamierzała czekać przecież aż stwór podleci jej pod dziób, może jeszcze z jajem. Sama postanowiła wtargnąć w szczeliny w górach, które mogły być zamieszkiwane przez te ogniste ptaki. Jej wzrok może nie działał najlepiej w mroku, jednak mały płomień na ogonie oświetlał choćby najbliższe otoczenie, zwłaszcza gdy przysunęła go bardziej obok dzioba, by oświetlał otoczenie przed nią, a nie za nią. Moce ognia w końcu się do czegoś mogą przydać, nie tylko do walki.

Na powierzchni było spokojnie, więc Gryfica zdecydowała się na wlecenie do jednej ze szczelin. Panował tutaj mrok, który nawet płomienie Sariany niezbyt dobrze oświetlały. Korytarz był bardzo szeroki więc latało się w nim w miarę komfortowo.
Nagle zza zakrętu można było dojrzeć światło, które z każdą chwilą było coraz jaśniejsze. Parę sekund później oczom Gryficy ukazał się rozżarzony do czerwoności, spory ptak który leciał prosto na nią. Wszystko jednak wskazywało na to, że po prostu jej nie zauważył, wszak miała ciemne upierzenie, a Feniksy raczej nie widziały dobrze w ciemności. Niemniej jeśli Sariana nie zejdzie mu z drogi to zostanie przez niego stratowana, a zderzenie z niemal palącym się żywcem kawałem przerośniętego indyka mogło nie być zbyt przyjemne.

No więc mogła spodziewać się wielu rzeczy. Nie zdziwił jej nawet aż tak wielki mrok w okolicy. Pocieszało ją to, że te ptaki i tak świecą jak latarnie, więc raczej ich nie ominie, starała się rozglądać jak najdokładniej po okolicy i w pewnym momencie ujrzała kątem oka świecący kształt, który się do niej zbliżał. Cóż to mogło być poza feniksem? Chyba odnalazła co chciała, ptaszysko chyba nie miało przyjaznych zamiarów, toteż ona nie chciała dać się staranować jak samobójca i starała się uniknąć ptaka, chcąc przelecieć pod nim. Jeśli jej to wyszło i ten się zatrzymał nie chciała pozostać dłużna, tylko zaatakować swoim ostrym dziobem jego cielsko. Wiedziała że porywa się z motyką na słońce, wiedziała, że może to być trudne zadanie, jednak jej wewnętrzna chęć pokonania tego ptaka, sprawiła, że nie mogła się powstrzymać i musiała zaatakować. Nie bacząc na zagrożenia, chciała walki.

Ptak nie był aż tak strasznie wielki jak go wielu malowało, aczkolwiek zdecydowanie górował nad Gryficą. Jego wyjątkowo wielkie skrzydła trzepotały powoli, wywołując silne podmuchy wiatru. Sarianie jednak było to niestraszne i szybko znikła z drogi ptaszyska, będąc pod nim. Co na to Feniks? Właściwie nic bo faktycznie jej nie widział. Niemniej kruczoczarna łaknęła walki z Feniksem, dlatego też zdecydowała się sama go zaatakować. Ptak miał miękkie ciało więc zranienie go nie było niczym trudnym - twardy dziób Gryficy skierowany w podbrzusze Feniksa bez problemu zrobił w nim dosyć głęboką ranę. Przeciwnik wydał z siebie krzyk, wyglądał na zaskoczonego i gwałtownie odwrócił się, wywołując silny podmuch wiatru, który odepchnął od niego Sariane. Feniks zapłonął żywym ogniem, a następnie skierował w stronę Gryficy ognisty podmuch, który jednak nie wyrządził jej żadnej krzywdy, gdyż była odporna na ogień jako Ifryt. Niemniej zbliżenie się teraz do płonącego ptaka będzie zdecydowanie trudniejsze ze względu na trudny do zniesienia żar. Feniks nie krył zdziwienia odpornością na jego ognisty podmuch, dlatego też po chwili zapikował na Sariane, ta jednak zdołała uniknąć go, wychodząc póki co ze starcia bez szwanku. Korytarz był na tyle szeroki, że akrobacje w powietrzu były w miarę bezpieczne, przynajmniej dla Gryficy, gdyż Feniks widać było, że ze względu na swoje gabaryty nie miał już tak łatwo.

Feniks - Statystyki:

Feniks
1x Rana średnia (Głęboka rana kłuta na podbrzuszu, obficie krwawiąca)

Sariana 100%
Zdrowa

Osobiście Hati nie przepadał za miejscami charakteryzującymi się wysoką temperaturą, co w jego przypadku akurat nie powinno nikogo dziwić. Jako byt stworzony głównie z magii lodu, ponadto z nią związany w ramach struktury domeny Ładu, zdecydowanie wolał chłodniejsze części Zaświatów, z którymi mógł odczuwać jakąś jedność. Teraz jednak bez żadnego szemrania przeczesywał góry w poszukiwaniu miejsca wyróżniającego się na tle pozostałych właśnie temperaturą otoczenia, która mogłaby zdradzać o bytności lawy, a wraz z nią Feniksów stróżujących swoich gniazd. Sunął więc przed siebie te kilka metrów nad skalnymi półkami przelotnie zastanawiając się, ile tak na dobrą sprawę pozostało po Roztrzaskaniu tych ognistych, dumnych ptaków? Przez swoje skromne 15 lat egzystencji jeszcze nie miał okazji spotkać żadnego z nich, choć słyszał o nich wiele historii. Mimo obaw przed starciem Hati był zwyczajnie ich ciekaw.
W końcu lodowy Felinkad natknął się na popękane zbocze, gdzie pomiędzy czarnymi skałami można było dostrzec cienkie języki leniwie pełznącej lawy, a powietrze witało go ciężkim wiszącym nad ziemią ukropem. Wylądował na wielkim głazie, który wyrastał ponad tą całą, rozgrzaną masę by nieco przyjrzeć się otoczeniu oraz obrać jakiś plan działania. Białe oczy bacznie obserwowały okolicę, jednakże nic nie specjalnego nie przykuło ich uwagi. Nie widział na powierzchni żadnych śladów bytności ptaków, stąd mógł przypuszczać, że te mogły się po prostu zagnieździć wewnątrz góry. Nie miał jednak ochoty wchodzić na chybił trafił w pierwszą, lepszą szczelinę. Skupił więc swój szósty zmysł, któremu bardziej ufał niż wszystkim pozostałym pięciu. Starał się wyczuć ognistą aurę Feniksów, a może i Strażnika, który miał się już tu znaleźć przed nim.

Dla Hatiego

Dotarcie w to miejsce zajęło ci nieco czasu, ale to przez odległość, a nie trudy podroży - Kraniec Półksiężyca to było wielkie pustkowie, mało zamieszkałe, toteż nic nie zakłóciło podróży do miejsca docelowego. To już więcej czasu zajęło odnalezienie lawy, której wcale nie było tak dużo jak zapewne można było sobie wyobrazić - wszak nie istniał żaden Wulkan w Zaświatach, który mógłby być jej źródłem. Felinkad udawszy się na jedną ze skał, rozejrzał się po cichej, zapomnianej przez czas okolicy. Na pierwszy rzut oka nic się tu nie działo, ale Hati nie miał zamiaru stąd odchodzić bez dokładniejszego zbadania tego miejsca. Skupił się aby przy pomocy swego szóstego zmysłu odnaleźć jakiś trop. To był dobry ruch z jego strony, gdyż niemal natychmiast wyczuł punkt silnej ognistej aury we wnętrzu jeden z gór. trzeba było więc tylko odnaleźć szczelinę prowadzącą do jej wnętrza i chyba będzie z górki.

Mimo ciepła bijącego zewsząd od lawy, Hati rozróżnił nową falę gorąca wkradającą się bezpośrednio do jego umysłu. Potwierdziła ona jego przypuszczenia, że nie miał czego tu na powierzchni zbocza szukać. Jeśli pragnął zdobyć jaja Feniksa, musiał dostać się do wnętrza góry. Wzniósł się płynnie w powietrze, niemalże niesiony żarem lawy jak i bijącej energii ognistej aury, której pozwolił się prowadzić. To na postawie jej tropu dokonał wyboru otworu, do którego bezszelestnie wleciał zachowując pełną czujność oraz ostrożność. Starał się pozostać niezauważonym - zdał się na swoje ciemne umaszczenie wtapiające go w cienie zalegające w skalnym przesmyku, a także zrezygnował z obnoszenia się lodową mgiełką, która zazwyczaj mu towarzyszyła, by nie zdradzić przypadkiem swojej własnej aury.
Tak Hati powoli sunął wgłąb góry mając baczność na każdy dźwięk, spodziewając się niebawem usłyszeć i samych ognistych lokatorów.

Dla Hatiego

Felinkad ruszył więc za tropem ognistej aury aby wlecieć do jednej ze szczelin. We wnętrzu panowałby zupełny mrok gdyby nie fakt, że w oddali palił się Feniks - który był bardzo rozjuszony. Wszystko wskazywało na to, że z kimś walczył, ale oczy Hatiego nie były wstanie wychwycić kruczoczarnej gryficy. Niemniej wszystko wskazywało na to, że nikt na niego nie zwrócił uwagi, przynajmniej na razie.

Sariana była wyjątkowo poruszona tym przedstawieniem feniksa, biedaczysko chciało ją podpalić, a co najwyżej trochę ogrzało. Musiała jednak teraz uważać, bo może ogień jej niestraszny, tak zbyt wysokich temperatur nie lubiła. W tej sytuacji przydałby się plan działania, jednak ona nie była tego zwolenniczką. W końcu najpierw wolała powierzyć swojej sile zadanie, a potem ewentualnie iść w strategię, gdy naprawdę walka zawiedzie. Ogień tutaj nic nie zdziała, ona się skupiła na tym, by rozwinąć jak największą prędkość lotu w stronę feniksa z dziobem wystawionym do przodu, w tej sytuacji przy kontakcie z nim powinien go choć trochę zranić. Nie zamierzała dużo czasu przy nim spędzać, chciała drasnąć go swoją mocną niczym tytan bronią i zaraz odlecieć od niego, by nie dać żarowi się przypiec. W końcu odwodnienie też jest groźną przypadłością, a jej potrzebne były tylko jaja, choć ona i przepuszczenie okazji do walki... to się nie kleiło i wszyscy, którzy ją spotkali dobrze o tym wiedzieli. Brutalność była jej zaletą oraz brak litości.

Hati głównie zdał się na swój szósty zmysł, sunąc przed siebie poprzez gęste, nieprzejednane cienie jakby był prowadzony przez niewidzialną nić wprost do swojego celu. W głębi jaskini ciemności zdawały się już nieco ustępować blasku płynącego od ognistego lokatora, potwierdzając tym samym, że trafił we właściwe miejsce. Felinkad próbował coś więcej spostrzec, jednak jego białe oczy nie były już tak wrażliwe jak jego umysł i jedyne co mógł wywnioskować to, że Feniks nie był spokojny, wręcz przeciwnie jego gwałtowne ruchy sugerowały, że prowadził właśnie z kimś walkę. Cóż, pierwsze co przyszło mu na myśl, to był to Strażnik, o którym mu Rada wcześniej wspomniała. Niestety nie potrafił wyłonić z mroku sylwetki przeciwnika Feniksa.
Felinkad postanowił wykorzystać zamieszanie na swoją korzyść. Trzymając się za wszelką cenę ciemności, zdając się na swoje ciemne umaszczenie oraz fakt, że dzięki lewitacji nie wykonywał żadnego dźwięku przy poruszaniu się, zbliżył się w stronę walczących by móc zbadać wnętrze groty i odnaleźć gniazdo ognistego ptaka.
Ktoś mógłby powiedzieć, że w ten sposób zachował się niezbyt szlachetnie wybierając jajo jako nadrzędny cel, ważniejszy niż pomoc innemu Strażnikowi. Hati jednak miał dosyć surowe podejście do tego typu spraw. Nie potrafiłby postawić wyżej ani życie innych nadprzyrodzonych istot służących Radzie ani nawet swoje własne ponad najważniejsze dobro - zachowanie równowagi. A jajo w tej sytuacji było pierwszym krokiem do przywrócenia właściwego poziomu wód, a tym samym niebalansowania sił w naturze. Dlatego zarówno "niewidzące", białe oczy kota szukały zarysu gniazda, jak i jego umysł próbował wyłonić małe iskierki ognistej aury zamkniętej w jaju.

Całą drogę przebył na skrzydłach - zrobił sobie tylko krótki postój całkiem niedawno (bo gdy ujrzał w oddali góry), by mieć zregenerowane siły do zadania. Spodziewał się, że może natknąć się tutaj na innych strażników, w końcu Rada nie wysłałaby go tutaj samego, zwłaszcza, że nie była chętna do dzielenia się z nim informacjami... no chyba, że zrobili mu... psikusa. Ale Beliar szybko to wykluczył, bo wydawało mu się to zbyt "nie na miejscu". Jakoś nie pamiętał, by kiedykolwiek do tego doszło, zresztą nie pasowało mu to do samej Rady. No chyba, że wysyłali go na pewną śmierć!
...co też ostatecznie wykluczył, bo chyba ostatnio niczym nie podpadł. A jeśli już ktoś chciałby się go pozbyć, to mógłby tego spróbować lata temu.
Nie zamierzał zlatywać na ziemię (może później ewentualnie wyląduje na jakimś górskim zboczu jeśli stwierdzi, że tak będzie lepiej), bo z doświadczenia wiedział, że łatwiej o wypatrzenie czegoś z powietrza - o ile nie było to zbyt małe, oczywiście. Obniżył jednak nieco lot, by nie musiał wysilać wzroku AŻ tak - w końcu miał się skupić na szukaniu gniazd. Począł wypatrywać wszelkich oznak podobno tu przebywających feniksów... czy innych istot. A konkretnie to oznak ewentualnych... "przyjaciół"-Strażników. No bo inne żyjątka go w tej chwili nie interesowały. Co prawda nie był typem działającym zespołowo, ale jeśli ktoś tutaj był, to wypadałoby chociaż o tym wiedzieć.

Sariana i Hati
Sariana mierzyła się nadal z rozjuszonym, płonącym Feniksem. Ptak nie był zbyt celny, gdyż najwidoczniej miał problemy z dostrzeganiem czarnej gryficy, nawet jeśli feniks był teraz gigantyczną pochodnią rozświetlającą mroki tunelu. Kruczoczarna nie miała zamiaru zrażać się tym, że straszliwy żar uderzał od przeciwnika i przypuściła na niego kolejny atak. Zapikowała na ptaszysko, chcąc je zranić swoim twardym dziobem, jednakże siła żaru Feniksa była tak silna, że do oczu Sariany napłynęły łzy. Blask płonących piór Feniksa oślepił ją, nie pozwalając jej wykonać celnego ataku. Co działo się potem? Gryfica mogła poczuć jak wielkie szpony Feniksa drasnęły jej delikatne ciało. Na szczęście ptak był na tyle niecelny, że nie zdołał jej złapać.

W tym samym czasie Hati przyglądał się jak Feniks tańczy w powietrzu, najwidoczniej z czymś walcząc. Niewzruszony jednak postanowił przemknąć się obok, szukając celu swojej wyprawy - jaja. Jako, że tunel był dosyć szeroki, a Felinkad wtapiał się w mrok - nikt nie zauważył gdy poleciał w głąb tunelu. Kilka zakrętów dalej, gdzie już światło feniksa nie docierało, jego oczom ukazało się inne źródło ciepła - gniazdo feniksa, stworzone pośród ruin prawdopodobnie jakiegoś kotła. W jego wnętrzu zażyło się coś owalnego, ale całkiem sporego - zdecydowanie większego od strusiego jaja, ale nie na tyle ogromnego, że nie dałoby się tego wynieść. Tak, to było feniksie jajo, jedno z tych trzech jakie mieli zdobyć dla Rady. Jednakże odnalezienie go to było tylko połowa sukcesu - trzeba było je jakoś stąd wynieść, a kiedy Hati je weźmie to już raczej taki niezauważalny nie będzie...

Feniks
1x Rana średnia (Głęboka rana kłuta na podbrzuszu, obficie krwawiąca)

Sariana 80%
Oślepiona na 2 tury.
1x Rana średnia (trzy dotkliwe zadrapania na prawym boku, płytkie, ale krwawiące. Pieczenie)

Beliar
Lot tutaj był pełen zamyśleń z twojej strony, ale tak poza tym nie wydarzyło się nic ciekawego. Przybyłeś na miejsce, które wskazała Rada - faktycznie w wąwozie płynęła tutaj lawa, leniwie, ale poza nią ślepia gada nic nie dostrzegły. Cóż, raczej byłoby to za proste jakby gniazda feniksów były w tak widocznych miejscach, że byłoby je widać z drugiego krańca Zaświatów. Chyba czas porozglądać się za jakimiś szczelinami lub poszukać przy samej lawie.

Wydałby pewnie z siebie ciche westchnienie, ale... Nie, właściwie to to zrobił, tyle, że w myślach! Po tym mentalnym westchnięciu zniżył lot, by przelecieć wzdłuż płynącej lawy - najpierw tak na zwiady. Nie przepadał za gorącem, ale skoro już się tego podjął, to nie zamierzał zostawiać spraw niedokończonych. No i nie mógł też powiedzieć, że nie ciekawiło go co jaja feniksów mają wspólnego z wodą...
Po tym postanowił wylądować - jeśli nie znajdzie nic w pobliżu lawy, to rozejrzy się po skalistych zboczach i wściubi nos we wszelkie zakamarki. Choć niedosłownie, bo nie chciał czasami dostać na przywitanie w pysk od rozzłoszczonej feniksowej matki. Jak miał gdzieś wkraczać to nie na łeb na szyję!

Teraz Hati miał do wyboru dwa scenariusze zdarzeń. Mógł zabrać ze sobą jajo, wyczekać na dogodny moment i opuścić to miejsce zupełnie niezauważony albo jednak dołączyć do walki usuwając wpierw przeszkodę z drogi w postaci rozsierdzonego Feniksa. Pierwsza opcja niosła ze sobą wiele ryzyka, wszak on sam nie władał nad magią ciemności, wówczas mógłby otulić jajo całunem cieni i skryć jego blask przed czujnym okiem rodziciela. Też nie potrafił oszacować, na ile walka rozproszy ognistego ptaka, by on sam był w stanie przemknąć niespostrzeżony wraz ze świecącym jajem. Z drugiej strony ptaszysko nie miało pojęcia, że ktoś przemknął po cichu aż do tego miejsca, w takim razie nie powinno spodziewać się ataku, skupiając się wyłącznie na swoim dotychczasowym przeciwniku.
To był dobry argument za tym, by jednak Hati pozostawił za sobą gniazdo w nienaruszonej postaci i dołączył do walki. Podczas powrotu przez ciemny korytarz miał chwilę by zastanowić się na swoim następnym ruchem. Musiało być to coś, co zada obrażenia ptaku lub chociaż zdoła go ogłuszyć. Zimny Dotyk, jakim władał jako Szron, wolał zachować jako swoją obronę, w przypadku gdy Feniks ruszy w jego stronę. Z resztą nie miał pojęcia czy w ogóle coś on zdziała naprzeciw istoty powleczonej płomieniami. Zwykła magia lodu raczej też odpadała, nie spodziewał się stworzyć potężnego, lodowego ataku w tak nagrzanym powietrzu jak to tutaj.
W końcu wrócił do komory, w której toczyło się starcie Feniksa najpewniej z innym Strażnikiem, którego ruch od czasu do czasu był widoczny na tle żywego ognia. Felinkad zastygł w cieniach zdając się na inną magię z domeny Ładu. Jak to w jaskiniach bywa, w ich wnętrzach zawsze się znajdzie jakiś luźniejszy fragment skały, skruszony upływem czasu czy dawnymi trzęsieniami ziemi. Za pomocą telekinezy spróbował cisnąć kawałkiem głazu ze sklepienia groty w sam łeb Feniksa, głównie licząc, że coś takiego skutecznie ogłuszy ptaka. Nawet jeśli nie trafi, z pewnością rozproszy jego uwagę ułatwiając walkę drugiemu oponentowi Feniksa.

// Jako, że jest tu już kilka osób i zaczyna być problem z płynnością wyprawy, pozwolę sobie wprowadzić z góry terminy. Czy 48h czasu na odpis jest dla was wystarczające?

Beliar

Krążyłeś nad lawą nieco znudzony, bo nic ciekawego tu nie było, a wszechobecne gorąco było trudne do zniesienia. Jednakże w końcu twym oczom ukazało się coś interesującego - zza jednej z gór wyłoniło się pomarańczowe ptaszysko, nie płonęło ono wprawdzie, ale, że był to Feniks to raczej było oczywiste. Ptak chyba leciał w jakieś konkretne miejsce, pewnie do swojego gniazda. Póki co nie zwrócił na ciebie uwagi i zapewne zignoruje cię jeśli sam nie będziesz zachowywać się agresywnie. Pytanie tylko czy przepuścić ptaszysko i poczekać aż wskaże swoje gniazdo, czy może lepiej by jednak nie dotarło do miejsca docelowego?

Sariana i Hati

Felinkad zdecydował się jednak zostawić jajo, przynajmniej na razie, i wrócić do walczącego drugiego Strażnika. Kiedy wrócił do tamtej części tunelu, Sariana będąc oślepiona skryła się w mroku, dając sobie chwilę do wytchnienia. Ten ruch sprawił, że Hati miał mało czasu na wykorzystanie swoich telekinetycznych zdolności. Poruszył on fragment sklepienia tunelu i wyrwał z niego sporych rozmiarów głaz, który zrzucił na łeb Feniksa. Ptak od uderzenia stracił równowagę i opadł na dno tunelu, przestając się palić. Jego upadek był bardzo bolesny, prawdopodobnie uszkadzając sobie jedno ze skrzydeł. To dobra wiadomość dla was!

Feniks
1x Rana średnia (Głęboka rana kłuta na podbrzuszu, obficie krwawiąca)
1x Rana średnia (Uraz głowy od uderzenia głazu, w niektórych miejscach skóra na głowie została rozcięta i rany krwawią, ale nie są zbyt głębokie)
1x Rana głęboka (zamknięte złamanie lewego skrzydła, niezdolność do lotu)

Sariana 80%
Oślepiona na 1 turę.
1x Rana średnia (trzy dotkliwe zadrapania na prawym boku, płytkie, ale krwawiące. Pieczenie)

Kolejny mój post będzie 29.04 w okolicach godziny 21.

//mi tam pasuje, bo teraz jestem codziennie, ale nie będzie mi przeszkadzać jak to będą chociażby trzy dni - bo 72 godziny wydają się być chyba najbardziej optymalne P: Ale to zależy od mych towarzyszy, jak ktoś potrzebuje nawet więcej, to mi to nie będzie przeszkadzać - o ile to nie będzie tydzień xD


Zmrużył nieco ślepia, przyglądając się z oddali pomarańczowemu ptaszysku - miał teraz kilka opcji, które miały swoje plusy i minusy. Nie miał w ogóle pojęcia o życiu rodzinnym feniksów... ale pewnie niewiele istot miało, zważając na fakt, jak rzadkie były te istoty...
Jeśli podejmie walkę teraz, to może zaryzykować nie odnalezienie gniazda - co prawda widział, w jakim kierunku mniej-więcej ptak się kierował, ale czy to wystarczyło? Z drugiej strony nie miał pojęcia, czy tam gdzie istota się kieruje, nie będzie ich więcej... Może oboje rodziców zajmowało się swym potomstwem. Chociaż... gdy już zjawi się na miejscu, by poznać chociaż mniej więcej położenie gniazda - o ile feniks faktycznie się do niego kierował - to będzie zawsze mógł spróbować przeczekać, aż ten z powrotem odleci.
Brzmiało to jak plan. Może cierpliwość go nagrodzi. ...tylko czy na pewno nagrodzi jego? Wciąż właściwie nie wiedział, na co konkretnie były te całe jaja. Aż wykrzywił pysk.
Postanowił śledzić feniksa - oczywiście na całkiem sporym dystansie - w sumie to nawet bardziej niż "całkiem sporym". By nie ryzykować. Ale oczywiście dbał o to, by ten pomarańczowy, pierzasty punkt nie zniknął mu z oczu.

//mi jak coś pasuje 48h

Nie trwoniąc cennego czasu, obrócił się płynnie w powietrzu, by ulecieć z powrotem w kierunku gniazda Feniksa. Ptaszysko porządnie oberwało, nawet mocniej niż Hati się tego spodziewał, nie zanosiło się na to, aby było ono w stanie przeszkodzić rabusiom wykraść jajo. A przecież o to tu właśnie chodziło. Felinkad nie przybył tu by udowadniać swoich umiejętności w starciu z ognistym ptakiem, nie posiadał też jakiś krwawych zapędów zmuszających go do niepotrzebnego odbierania życia, zwłaszcza tak rzadko występującej w Zaświatach istocie jak Feniks.
I tak ponownie Hati stanął przed kotłem pełniącym funkcję gniazda. Nie miał ochoty sprawdzać, czy jego zawartość była tak gorąca, na jaką wyglądała. Dlatego zdecydował się unieść jajo do góry za pomocą swoich telekinetycznych zdolności. Chwilę pozwolił mu lewitować w powietrzu, by jajo mogło przyjąć neutralną temperaturę otoczenia, po czym ujął je w swoje szerokie łapy, starając się jednocześnie nie uraczyć go swoim szronem. Wszak jaja wszelkich stworzeń z natury nie lubiły zimna, a Felinkadowi przecież zależało, by temu konkretnemu nic przypadkiem się nie stało, za to bezpiecznie trafiło przed oblicze Rady. Wraz ze swoją świecącą zdobyczą zaczął przemierzać korytarz mając nadzieję, że powalony Feniks dalej leży bezradnie na ziemi, niezdolny do podjęcia walki, bo tym razem cienie nie zdołają już skryć granatowego tygrysa.

//Przepraszam za tę nieobecność, postaram się wyrabiać z odpisami, co 48h może być ^^ (jeśli w ten czas się nie wyrobię to w 72h też nie)

Ten ruch nie był przemyślany, Sariana nie mogła temu zaprzeczyć, nie dość, że nie trafiła, to jeszcze żar ją oślepił i wystawił na atak ptaszyska. Schowała się w mroku, wiedząc, że ten Feniks nie jest zbyt celnym stworzeniem, a dodatkowo jej kruczoczarne pierze ułatwiało sprawę. W ten czas zdała się na swój słuch, usłyszała grzmotnięcie o ziemie jakiegoś głazu i zrobiło się mimo wszystko nieco chłodniej, jakby feniks przygasł. Czy było to możliwe, aby ptaszysko było aż tak głupie? Albo przez ich walkę aż skały się obruszyły? Dopuściła jeszcze opcję, że ktoś inny z nią tu był. Wiedziała, że Rada pewnie wyśle innych Strażników, gdy Ci się zgłoszą, jednak nie myślała, by którykolwiek z nich mógłby ją dogonić. Niestety nie miała jak ujrzeć swojego "towarzysza" aczkolwiek czuła chłodne i zarazem ciepłe powietrze, gdy miała wrażenie iż coś obok niej przechodzi. Miała szczerą nadzieję, że mimo wszystko pozostanie niezauważona, jak i też liczyła, że póki co nic ich nie zaskoczy.

Sariana odzyskała wreszcie wzrok i mogła teraz dokładnie zbadać całą sytuację. Jej oponent znajdywał się na podłodze korytarza, nie mogąc wzlecieć ponownie w górę. Ptaszysko skrzeczało niewyobrażalnie głośno, będąc bezsilnym. W tym samym czasie Beliar podjął się śledzenia drugiego Feniksa. Wtedy też wszystko stało się jasne - to był drugi rodzic należący do tego gniazda, z którego właśnie Hati wykradł jajo. Kiedy Felinkad był już w połowie korytarza, wleciał do niego Feniks za którym podążał Beliar. Niedobrze, zwłaszcza, że magiczny kot był teraz pierwszy na linii ataku. Czy ktoś mu pomoże? A może lepiej będzie jak jednak odda jajo na miejsce i będzie błagać o łaskę... Najbliższe kilka sekund może okazać się bardzo ważne w tej sytuacji!

Sariana 80%
1x Rana średnia (trzy dotkliwe zadrapania na prawym boku, płytkie, ale krwawiące. Pieczenie)

Feniks 1 - Znajduje się na dnie korytarza
1x Rana średnia (Głęboka rana kłuta na podbrzuszu, obficie krwawiąca)
1x Rana średnia (Uraz głowy od uderzenia głazu, w niektórych miejscach skóra na głowie została rozcięta i rany krwawią, ale nie są zbyt głębokie)
1x Rana głęboka (zamknięte złamanie lewego skrzydła, niezdolność do lotu)

Feniks 2
Zdrów

Kolejny mój post będzie 01.05 w okolicach godziny 20. (Lub wcześniej jeśli wszyscy odpiszą)

Cóż, był pewien, że wszystko teraz pójdzie gładko. Feniks w końcu leżał w korytarzu powalony, niezdolny do lotu. Wystarczyło już tylko wynieść jajo. Nie spodziewał się jednak, że ni stąd ni zowąd wyłoni się drugi ptak, w pełni zdrów, gotowy walczyć o swojego nienarodzonego potomka. Hati wówczas leciał na pełnej prędkości, nawet nie zdążył pomyśleć o jakiś pertraktacjach, podstępach czy nawet opracować jakąś strategię walki. Na tyle, ile pozwolił mu jego koci refleks oraz czysty instynkt samozachowawczy, Felinkad zamierzył się do ryzykownego ruchu, bo tylko na taki pozostało mu czasu. Trzymając kurczowo jajo przy sobie jedną łapą, pozostałymi trzema, które odruchowo oplótł swoją chłodną magią Szronu*, odbił się od ptaka, by następnie przeskoczyć go i zwyczajnie rzucić się do ucieczki z jajem, tym samym zostawiając Feniksa za sobą.

*jeżeli udało mu się dotknąć Feniksa, to używa Zimnego Dotyku

Przyśpieszył swój lot, gdy zdawało się, że feniks dotarł do swego celu... i po chwili już nie było to tylko "zdawanie się", jak upewnił się Beliar, mknąc za ptaszyskiem. Miał tylko moment, by rozeznać się w sytuacji. Słyszał jakieś skrzeki oraz dostrzegł... czyżby innego Strażnika Równowagi? Felinkada? Miał jedynie moment, by zahaczyć o niego spojrzenie, bo teraz najbardziej "interesował" go ogon pomarańczowego ptaka. Rozwarł pysk, by wypuścić z niego jaskrawe, czerwone i fioletowe błyskawice - celował w feniksa, za którym leciał, jednak kto wie, czy zabłąkana błyskawica nie zawędruje też gdzieś indziej - błyskawice na pewno były bardziej nieprzewidywalne do używania niż chociażby taki strumień chłodu.
Choć jakby nawet błyskawica trafiła w któregoś ze Strażników, to członek Domeny Pustki zapewne niezbyt by się tym przejął. Bardziej interesowało go trafienie feniksa, a efekty uboczne... już niecałkiem.
Co prawda tutejszy feniks nie płonął, jednak jako, że te stworzenia były określane "ognistymi ptakami" i wnioskując z ich wszelkich opisów, to mógł się domyślać, że mogą stanąć w płomieniach - no i oczywiście się w nich odradzać. W każdym razie nie miał ochoty się z taką istotą zderzać, jeśli nie czuł, że musiał - co prawda mógłby wtedy wykorzystać swoją siłę fizyczną, ale to prawdopodobnie poskutkowałoby oparzeniami.
...Prawdopodobnie...
Żył długo, ale nie pamiętał, by kiedykolwiek walczył z feniksem. Były zbyt rzadkie.

Felinkadka nie raz pokonywała góry w szalonym pędzie. Postrzępione półki skalne i szczeliny nie były dla niej wyzwaniem. Także i tym razem, z szybkością błyskawicy, wykorzystując zarówno własną zręczność, jak i lewitację, śmigała pośród skał, szukając wskazówki, która doprowadziłaby ją do gniazda. Oprócz oczywistego celu, wypatrywała śladów trojga Strażników, o których mówiła Rada.
Zastanawiała ją wyczuwalna niechęć Rady do przyznania jej tego zadania. Nie dostała też szczegółowych instrukcji, lecz uznała, że widocznie dowiedziała się wszystkiego, co powinna. Reszta zależała od jej sprytu.
Nagle do jej uszu dobiegł lekko stłumiony, ale wciąż przenikliwy wrzask - taki dźwięk mogło wydać mocno zranione zwierzę. A więc walka trwała...
Krzyk odbijał się echem od skał, co znacznie utrudniało lokalizację.
W końcu kocica zatrzymała się pośród masywnych skalnych ścian, poprzecinanych licznymi szczelinami.
Tu dźwięk stał się już bardzo intensywny. Zdawało jej się, że dobiegał z jednej z szerszych szczelin, lecz nie miała pewności. Już miała zamykać oczy, by wysilić maksymalnie wszystkie zmysły, lecz w tym momencie, ze szczeliny, dobiegł charakterystyczny, donośny trzask błyskawic.
Nie wahając się dłużej, Dae wystrzeliła w kierunku ujścia i natychmiast zniknęła w ciemnościach. Kocie oczy świetnie radziły sobie z niemal zerową ilością światła. Mknęła ku źródłom istnej kakofonii dźwięków.