Czaszka Prasmoka

Sariana dowiedziała się iż Rada zbiera Strażników Równowagi z jakiegoś powodu. Tak lojalna i oddana wojowniczka nie mogła przecież odmówić wykazania się i zaimponowania Im jeszcze bardziej. Czarna Gryfica leciała pośród różnorakich łańcuchów górskich na ocalałych lądach, przemierzając wiele kilometrów, zanim dotarła do pewnego zagłębienia. Nie zastanawiając się, zanurkowała do niego i wtedy jej oczom ukazała się czaszka ogromnego smoka, zatrzymała się kilka metrów nad ziemią, mniej więcej na wysokości między jego zębami, chcąc dokładniej przyjrzeć się temu pomnikowi natury.
- Nie widziałam nigdy tak wielkiego smoka - rzekła do siebie - pewnie musiał być niesamowicie potężny - dodała po chwili, uśmiechając się nieco. Zastanawiała się jak wielką satysfakcję mogła sprawić jej walka z tak ogromną bestią, może byłyby to emocje porównywalne do walki z golemem, która była do tej pory najcięższą w jej życiu.
Jednak nie przyleciała tutaj, by napawać się urokami natury czy potęgą martwego już stworzenia. Przybyła tutaj, by skontaktować się z Radą Równowagi, którzy mieli wyznaczyć jej zadanie. Miała nadzieję na dużo akcji i walki, które zostaną w jej pamięci na długo.
- Rado Równowagi, przybywam, aby spełnić wasze zadanie. Zbieracie Strażników w jakimś celu, tak więc i się pojawiam - odezwała się donośnym głosem, chcąc mieć pewność, że Ci ją usłyszą. Była pewna, że będzie w stanie wykonać to zadanie i przysłuży się swoim Władcom.

Nie wiadomo jaka historia kryła się za tą wielką czaszką, ale czy było to teraz ważne? Ważniejsza była Rada, z która wzywała swoim Sługów w takich miejscach jak to. Było tutaj stosunkowo ciemno i chłodno, a głucha cisza dawała się we znaki (wszak wiatr w Zaświatach był czymś rzadkim). Krucza Gryfica zaburzyła jednak spokój tego miejsca trzepotem swoim skrzydeł, a potem słowami skierowanymi do wielkiej czaszki. Długo na szczęście nie musiała czekać na odpowiedź.
- Oto przybyła do nas członkini Domeny Zniszczenia. - rozbrzmiał echem basowy, zupełnie pozbawiony emocji głos. - dobrze się składa, będziesz do tego zadania idealna. Nie będzie jednak łatwo. - rzekł po chwili ponownie. Rada nigdy nie mówiła pośpiesznie, toteż zapadła ponownie głucha cisza po jej słowach. Możliwe, że czekali na jakąś reakcje od strony Sariany, chociaż Rada raczej nie była znana z tego, że daje swoim poplecznikom jakikolwiek wybór. Oj tak, służenie im było czymś niełatwym, zwłaszcza gdy trwało całą wieczność.
- zapasy wody kurczą się coraz bardziej. Minęło dokładnie 500 lat od Roztrzaskania. Pogoda zanikła, w wyniku czego obiekt wody w naturze także. Przyszła pora aby coś z tym zrobić. Chcemy powołać do życia nadprzyrodzone byty znane jako Kreatorzy Wody, które mieszkając na najwyższych szczytach będą tworzyć wodę dla życia w Zaświatach. - w końcu jednak byli łaskawi kontynuować swój wywód. - Muszą one być nieśmiertelne, dlatego też będziemy potrzebować serca Feniksa. Zabicie dorosłego osobnika jest niemożliwe, ale właśnie teraz zostały złożone jaja tych ptaków. Nienarodzone pisklęcia nie potrafią się jeszcze odradzać. Trzeba te jaja do nas dostarczyć, najlepiej w liczbie trzech. - dokończyli i oczekiwali odpowiedzi ze strony Gryficy. Feniksy? Czy to nie wielkie, ogniste ptaki? Właśnie, ogniste, a Sariana jako Ifryt posiadała odporność na ogień. To z pewnością bardzo ułatwi jej zadanie, jeśli się go podejmie.

Gryfica nie była typem osobnika, który przejmowałby się historią danego miejsca, interesowało ją tylko to, czy może spotkać godnego przeciwnika na swej drodze. Nic więcej nie wydawało się dla niej istotne. Zwykle nad małą ilością rzeczy się zastanawiała, można uznać ją przez niektórych za prymitywną, jednak była zwolenniczką działania, plany zostawiała dla słabszych od siebie.
Sariana wsłuchała się w donośny, beznamiętny głos jej Panów. Dokładnie chciała poznać swoją misję i była nieco niecierpliwa, więc nagłe przerwanie wywodu Rady, nie wywołało u niej radości, nie okazała jednak żadnych uczuć, wciąż wisząc w powietrzu. Ucieszyło ją stwierdzenie iż zadanie nie będzie łatwe. Oczywiście na to liczyła, życie nie mogło być usłane różami, trzeba było podejmować wyzwania, aby wciąż się doskonalić. Cisza ta ją dobijała, nie mogło więc nikogo dziwić, że została lekko zaskoczona ponownym głosem Rady, co spowodowało iż pióra na jej grzbiecie uniosły się do góry. Po chwili jednak opadły, a Sariana dalej wysłuchiwała słów jej Panów. Słysząc co planuje Rada, poczuła niezmierną ekscytację. Planowali stworzyć coś potężnego, a więc będą do tego potrzebne wyjątkowe składniki. I nie myliła się, dostała za zadanie odnalezienie gniazda Feniksa i dostarczenie im trzech jaj. Jej ogon zaczął wykonywać lekkie ruchy w boki, okazując jak bardzo ekscytowała ją ta myśl.
- Nie mogliście zlecić tego lepszemu Słudze. Jestem gotowa podjąć się tego zadania, Rado - powiedziała bez namysłu. W końcu nie było się tu nad czym zastanawiać. Nie uważała, że walka ta sprawi jej jakikolwiek problem, choć sama też nie mogła liczyć na mocy od rady, gdyż i Feniksy były ognioodporne, będzie to więc typowe starcie siły fizycznej i nie miała nic przeciwko temu.

Czy rada widziała jak się ekscytowała? Czy oni w ogóle mieli oczy? Na te pytania chyba nikt nigdy nie pozna odpowiedzi, jednakże czy miało to jakieś znaczenie? Nawet jeśli by wszystko widzieli i czuli to i tak nic po sobie by nie dali poznać, poza tym Rada była bytem, który zapewne w zupełnie inny sposób postrzegał świat. Dla nich liczyło się tylko jedno - gryfica się zgodziła, i nie marudziła.
- Czy jesteś pewna, że chcesz wykonać to zadanie w pojedynkę? Feniksy to potężne stworzenia. - zapytali, i to nie wcale dlatego, że troszczyli się o Strażniczkę, lecz jeśli mieć pewność, że misja się uda. Jeśli nie podoła zadaniu, życie w Zaświatach będzie zagrożone - bo bez wody go nie ma, a ta lada moment mogła się po prostu skończyć. Niestety póki co nie było widać aby jakikolwiek inny sługa miał się tu zjawić...

Jedyną rzeczą nad którą mogła przyznać iż zastanawia się czasem, była sama Rada Równowagi. Jednak kogóż ona nie ciekawiła? Był to byt, którego nie dało się wyjaśnić żadną siłą, nie odbierali życia, nie wpływali na Zaświaty bezpośrednio. Nie mogli? A może nie chcieli? To były pytania bez odpowiedzi, gdy padło w jej stronę pytanie od jej Panów, rozejrzała się wokół - nie widzę tu nikogo, kto mógłby mi pomóc w tym zadaniu, nie mam też z nikim takich kontaktów... - odparła, chyba będzie jednak zmuszona wyruszyć samotnie. Może przy odrobinie szczęścia zdoła przemknąć pomiędzy Feniksami i wykraść jaja bez walki... albo jednak wszyscy po prostu przeceniali te istoty i nie doceniali jej siły, która nie była wcale taka mała.
- Wierzę, że podołam zadaniu sama, nieważne w jaki sposób - powiedziała po chwili namysłu, nie mogła przecież czekać tu na kogoś jak na zbawienie, nikt i tak prawdopodobnie się nie pojawi.

Pewność siebie gryficy była pełna podziwu, ale nie robiło to raczej żadnego wrażenia na Radzie - poza tym skoro byli bytami nadprzyrodzonymi to powinni znać przyszłość. Tak czy nie?
- Doślemy kogoś gdy tylko się zgłosi. - odparli beznamiętnie, chociaż na pewno woleli aby Sariana nie szła na wyprawę sama. - Swe poszukiwania powinna zacząć od gór na Krańcu Półksiężyca. Tam w niektórych miejscach nadal zalega lawa, jest więc największa szansa spotkania tam Feniksa. - dopowiedzieli, a potem zamilkli. To chyba był koniec audiencji. Czas więc ruszać.

// Kontynuacja zostanie przeniesiona do działu z Wyprawami - zaraz tam stworzę wątek.

Zrozumiała przekaz Rady i nie zamierzała się z nim spierać, gdy ponownie zamilkli, odczekała chwilę, czy może czegoś nie powiedzą, gdy nie usłyszała ponownie basowego głosu, stwierdziła, że dziś go już nie uświadczy. W takim razie trzeba będzie ruszać i nie zamierzała z tym zwlekać. Wzbiła się wysoko w powietrze i zbadała wzrokiem okolicę... tak w zasadzie to nie wiedziała do końca gdzie ma lecieć, ale uznała, że z daleka już widać ogromne góry, z których wydawało się wylewać coś więcej niż woda, tak więc i tamten kierunek obrała za swój cel. W trakcie podróży nie myślała dużo, ekscytacja wciąż buzowała w jej żyłach, przyspieszyła lot, chcąc być już na miejscu, zmierzyć się z ogromnym ognistym ptakiem i wyjść triumfalnie z tej walki. Tak o tym marzyła.

Z/T na wyprawę!

Niosący się z dala szum towarzyszący miarowemu rozkładaniu i składaniu ogromnych, smoczych skrzydeł jasno sygnalizował jedno: oto przybywała Ravia. Gdy tylko do uszu smoczycy dotarło, iż Rada zamierza przeznaczyć jej jakieś zadanie, opuściła swą siedzibę i skierowała się prosto do Czaszki Prasmoka.
Teraz więc leciała, wzrok mając utkwiony w paśmie górskim pod sobą, myśli jej były jednak zajęte czekającym ją zadaniem. Czym mogła być ta misja, skoro Rada zdecydowała się powierzyć ją jej, Wiwernowatej z Domeny Ładu? Może była to nieistotna błahostka, a może wręcz przeciwnie - misja o przełomowym znaczeniu? Cóż, jedynym sposobem na uzyskanie odpowiedzi na to pytanie była rozmowa z Radą.
Ujrzawszy szczelinę skalną, w której mieściła się Pradawna Czaszka, złożyła skrzydła i spikowała ostro w dół. W mgnieniu oka przeobraziła się w żywą torpedę spadającą ku swojemu celowi. W uszach szumiał jej wicher, który wywoływała, rozcinając powietrze przed sobą, oczy musiała zmrużyć, by nie pociekły z nich wywołane szaleńczym pędem łzy. Wymierzyła moment, w którym musiała na powrót rozłożył skrzydła, by nie zderzyć się boleśnie z powierzchnią skał. Udało się jej wylądować miękko w tym uświęconym miejscu - i, spojrzawszy w stronę majestatycznej czaszki, wzięła głęboki oddech. Już za chwilę pozna odpowiedzi na wszystkie wątpliwości dotyczące misji.
Uczyniła kilka kroków - latanie tutaj wydawało się jej być świętokradztwem - w stronę szczątków martwego już smoka, tak by sfanąć bezpośrednio przed nią.
- Witajcie, szlachetni i czcigodni Radni Równowagi - przemówiła, mimowolnie wzdrygając się, gdy jej głos odbił się od skalnych ścian i powrócił do niej dwukrotnie wzmocniony. - Wezwaliście mnie, abym wypełniła dla was jakąś misję - dodała, jakby obawiając się, że Rada sama nie zna przyczyn jej wezwania.

Ravia mogła odnieść wrażenie, że wraz z pierwszymi słowami, czaszka nieznanego z imienia smoka zaczęła leciutko świecić, jak gwiazdy na niebie. Po chwili jednak, nie było widać już śladów owego lśnienia, więc mogło to być również urojenie smoczycy. Urojeniem za to nie był męski, niski głos o wiekowym zabarwieniu, który to pojawił się w głowie smoka z Domeny Ładu.
- Witaj Strażniku Równowagi z Domeny Ładu. - Głos odpowiedział na przywitanie. - Nie inaczej. Jak pewnie wiesz, świętujemy aktualnie Święto Wiosny. Wezwaliśmy cię, byś dostarczyła prezent do Strażnika Równowagi z Domeny Natury, którego zwie się Opium. - Rada przedstawiła zadanie, jakie postanowiła postawić rozmówcy.

Serce Ravii zabiło mocniej, gdy usłyszała głos - z pewnością należący do Radnych. Zafascynowana uniosła wzrok, jakby poszukując istoty, która do niej przemawiała - mimo tego, że przez lata służby Radzie nauczyła się już, że nikomu nie jest dane jej ujrzeć.
Uczuła leciutkie ukłucie rozczarowania, gdy dowiedziała się o tym, jak ma wyglądać jej misja. Tylko tyle? Ech. Nie okazała jednak po sobie zawodu - przez ostatnich 113 lat nauczyła się również, iż Rada nigdy nie daje żadnych rozkazów bez powodu.
- Czym ma być ten prezent? - zapytała, skłaniając głowę w wyrazie szacunku. Nie znała wspomnianego strażnika - nie kontaktowała się wszak z nikim, jeżeli nie było to konieczne - jednak skoro Radni rozkazali jej go odnaleźć i przekazać mu prezent, nie zamierzała się kłócić.

- Wyciągnij łapę. - Ravia usłyszała polecenie rady, na jej pytanie. Po tym jak wyciągnęła ową kończynę, zaczął się na niej materializować mały pakunek. Ze względu na sześcienny kształt pakunku, nie sposób było zorientować się, co jest w środku. Widocznie rada sobie nie życzyła, by ktoś po za osobą mającą otrzymać paczkę, miała wiedzieć, co jest w środku. Kolejne słowa potwierdzały taki domysł. - Paczka ma dotrzeć nienaruszona. Czy masz jeszcze jakieś pytania związane z tą misją?

Łapy Ravia nie mogła wyciągnąć z tej prozaicznej przyczyny, że jako smok wiwernowaty takowej nie posiadała. Wobec tego wystawiła przed siebie jedno skrzydło i poczekała, aż zmaterializuje się na nim sześcienna paczka. Gdy pakunek zakończył ów proces, smoczyca usłyszała kolejną wypowiedź Rady. Pokiwała głową na wzmiankę o tym, iż prezent ma być dostarczony w nienaruszonym stanie, a gdy usłyszała ostatnie słowa Radców, chwilę się zastanawiała, nim dała odpowiedź.
- Sądzę, że nie. Wykonam to zadanie najlepiej, jak potrafię - kusiło ją, co prawda, by zapytać, gdzie ma szukać całego tego Opium, jednakże zdawała zobie sprawę z faktu, iż Rada może nie zgodzić się na udzielenie jej odpowiedzi. Nie dawaliby jej tej misji, gdyby zamierzali podać jej zarazem wszystkie informacje na tacy. Ostrożnie ujęła pakunek w pysk, jednak jeszcze nie odlatywała. Dopóki Rada nie dałaby jej jasnego sygnału, nie zamierzałaby opuszczać szczeliny.

- To w takim razie powodzenia. - Odparł głos w głowie smoczycy, a następnie na chwilę wszystko zdało się przyciemnić. Pozostała cicha kapliczka, będąca czaszką smoka i pakunek do dostarczenia, który został przez Ravię ostrożnie włożony do pyska. Na pozór zadanie wydawało się łatwe. Tylko trzeba było znaleźć właściwego Strażnika.

I oto był jasny sygnał: mogła najwidoczniej odlatywać. Rada nie miała jakiś szczególnych zaleceń tyczących się zlecenia.
Po raz ostatni ukłoniła się z szacunkiem niewidocznym bytom, które przed chwilą przekazały jej paczkę, po czym za kilkoma uderzeniami skrzydeł wydostała się ze szczeliny. Wzbiła się wysoko w powietrze, ostrożnie niosąc przesyłkę w pysku. W głowie układała już sobie jasny plan działania: znaleźć kogoś z Domeny Natury i zapytać go o adresata, udać się do niego i przekazać mu prezent. Da się zrobić.

//zt

Nie przyleciał od razu po uleczeniu, ani nawet od razu na "zawołanie" Rady, ale stwierdził że może najwyższa pora zainteresować się tym co ona chce. O ile jeszcze było po co przylatywać, ale chyba warto się zapytać, prawda?
Ciężko było mu dotrzeć tutaj, w końcu nie był na tyle zaznajomiony z górami. Niemniej, samej czaszki nie było trudno przeoczyć, w końcu była olbrzymia. Szczególnie w porównaniu do niego samego.. ciekawe czy kiedyś będzie w stanie urosnąć do takich rozmiarów. Cóż, wylądował u podnóży pozostałości po dolnej szczęce potwora i uniósł łeb. Nie bardzo widział, która część czaszki odpowiada za porozumiewanie się z Radą, ale chyba to było już bez znaczenia.
- Rado Równowagi, z opóźnieniem ale przybywam na wezwanie. - zaczął donośnym głosem, chcąc zachować powagę.. jakoś. - Chyba nie jest za późno by pomóc?

Jak to mawiają - nigdy nie jest za późno. Smok udał się do ołtarza rady późno, bardzo późno, ale Rada chyba nie miała zamiaru wybrzydzać. - Właściwie wiele jeszcze przed nami. - zaczęli dziwnie i dosyć tajemniczo - Ludzie wykradli dwa jaja feniksów i chcą je wykorzystać do własnych celów. Trzeba je im odebrać. - w końcu raczyli powiedzieć coś bardziej sensownego. Czyli teraz przyjdzie Strażnikom zmierzyć się z ludźmi? - Karawana z cennym ładunkiem przemierza lasy na Wędrujących Wyspach. Goni nas czas, Gargulciątka wskażą ci drogę. - zakończyli. Widać było, że nie mieli czasu na dłuższe rozmowy, czy może bardziej - WY nie mieliście tego czasu. I tak chyba najważniejsze z informacji zostały ci przekazane. Czas ruszać.

// Możesz od razu pisać tutaj.

Przez chwilę zastanawiał się, czy mówi do odpowiedniego obiektu.. albo z odpowiedniej strony. Z Radą nie zawsze było łatwo się skontaktować, nie ma co. Szczególnie przybywając na miejsce trochę za późno, wątpił by mu odpowiedzieli.
Ale jednak odezwał się do niego głos, i to tak że podskoczył. Rozejrzał się, po czym jednak spojrzał w górę. Przecież Rada nie ma jako takiego ciała, toteż nie miał za czym patrzeć. Wytężył jednak swój słuch, chcąc wyłapać wszystkie ważne informacje. No, za wiele to się nie dowiedział.. ale bardzo zainteresowała go rola ludzi w tym wszystkim. No i jaja feniksów, oczywiście.
- Jaja Feniksów, i to jeszcze przejęte przez ludzi? Zrozumiano! - pokiwał łbem, i spojrzał z zainteresowaniem na te całe Gargulciątka. Niemniej czuł presję czasu, toteż bez zastanowienia rozłożył skrzydła i ruszył za stworzonkami.

// z/t (jutro napiszę~)

Czarny, posępny Gryf właśnie wylądował z cichym szelestem piór przed obliczem czaszki Prasmoka. Czerwone ślepia obrzuciły ją spojrzeniem ociekającym podejrzliwością, jakby ów łeb mógł mu w jakiś sposób zagrozić. Wiedział o istnieniu Ołtarzy, poprzez które Strażnicy kontaktowali się z słynną Radą Równowagi, jednak nigdy nie miał potrzeby zatrzymywać się przy nich. Jeszcze do niedawna nie wyobrażał sobie, że w ogóle zacznie rozważać możliwość wstąpienia w szeregi Strażników. A tu proszę, teraz stał przed czaszką, o krok od wejścia w rozmowę z nią. Murgin miał ochotę roześmiać się gromko, jak marnie skończył po latach tułania się po roztrzaskanym świecie.
- Przybyłem tu by dołączyć do Strażników Równowagi - przemówił pewnie, nie dając się usytuować w roli niżej postawionego. Od samego początku chciał pokazać, że jeżeli ma być Strażnikiem, jego relacja z Radą ma być równorzędna. Nie da się zniewolić. - Wybieram Domenę Pustki - dodał, chociaż pewnie nie musiał, cały jego byt był na wskroś przesiąknięty magią ciemności, tylko głupiec próbowałby go przyporządkować do innej domeny.
Po tych słowach zamilkł, oczekując odpowiedzi ze strony czaszki. Nie znał szczegółów, na czym może polegać Rytuał Przejścia. Liczył, że dostanie od Rady jakieś wytyczne w tej kwestii. O ile ta cała, wspaniała Rada zechce go w ogóle przyjąć jako Strażnika.

Wielkie zębiska czaszki prasmoka lśniły swoja bielą, gdzieniegdzie były już nieco uszkodzone, co by wskazywało na to jak długo już ta czaszka znajdywała się w tym miejscu. Właściwe ciekawe czy w tych górach spoczywała także reszta gada, po której jednak nie było żadnego śladu. Kruczoczarny gryf przybył w to miejsce, nie będąc Strażnikiem - ale miał zamiar nim zostać. Gdy postawił sprawę jasno i zaczął mówić do czaszki, nie czekał zbyt długo na odpowiedź. - Co sprawiło, że podjąłeś taką decyzję? - usłyszał pytanie. - Nie wyglądasz na kogoś, który widzi swoje powołanie w utrzymywaniu Równowagi. - rozbrzmiało po chwili, niosąc się echem po pionowych, górskich ścianach. Właściwie co Radę to obchodziło? Można by śmiało wywnioskować, że są wścibscy... Ale jako byt nadprzyrodzony czy nie są wszechwiedzący? Może była to próba, gra wstępna przed samym rytuałem przejścia.

Jak zwykle, gdy coś zdołało uchwycić jego ciekawość, Murgin ułożył szyję w listerę 's', strosząc przy tym delikatnie czarne pióra. Trudno się z resztą dziwić, niecodziennie zdarza mu się rozmawiać z martwą czaszką. Może właśnie dlatego, zamiast czuć się w jakiś sposób urażony pytaniem, które wkraczało w jego prywatną sferę, oczy Gryfa rozświetliło zainteresowanie.
- Każdy Strażnik musi gorliwie walczyć o równowagę? Czy równowagą samą w sobie nie jest to, że w gronie Strażników znajdują się istoty o różnym charakterze, różnym podejściu oraz różnym spojrzeniu na świat - pozwolił sobie zacząć przewrotnie.
Jeśli Rada była tak wszechwiedząca i wszechwładna, jak się o niej mówiło, to z łatwością przejrzy jego życiorys. Dostrzeże, co i w jaki sposób ukształtowało go na taką osobę, jaka dzisiaj stoi przed jej obliczem. Dlatego też nie czuł potrzeby, by się tłumaczyć ze swoich pobudek. Właściwie to byłby nieco rozczarowany, gdyby Rada wymusiłaby na nim podobne wyznanie.
- Czyż nie tym jest Pustka na tle innych domen? Przeciwwagą gwarantującą równowagę? - zapytał, po chwili podnosząc nieco wyżej swój dziób.
Wydawało mu się to nader oczywiste. Nie prosił przecież o dołączenie do Ładu czy Natury, których Strażnicy z ferworem walczyli o lepszy świat, oddając się zupełnie woli Rady. Zdawał sobie sprawę, o jaką dokładnie domenę wnioskował dla samego siebie.

Może to była tylko standardowa formułka, jaką zadawali każdemu kandydatowi na Strażnika? A może mu po prostu nie ufali, w końcu Domena Pustki na tle pozostałych była... Inna, tajemnicza, nieco złowroga. Chyba sama Rada ma spory problem z kontrolowaniem jej, dlatego tak do członków tej Domeny podchodzili nieufnie. - Za wstąpienie w szeregi Strażników dajemy pewne przywileje, więc to oczywiste, że i oczekujemy pewnego zaangażowania. - odparli na jego wymijające słowa. - Zapewne wiesz, że przynależenie do Strażników jest wieczyste. Nie ma odwrotu. - te słowa zabrzmiały już nieco złowrogo, jakby próbowali go przekonać żeby jednak zrezygnował. A może po prostu chcieli tylko się upewnić, że czarny Gryf wie jakie panują zasady w Domenach i dotyczyły one także Domeny Pustki, nawet pomimo faktu, że była "inna".

A więc przechodzimy do interesów - pomyślał z humorem Murgin. Właściwie to taki typ relacji z Radą chyba najbardziej by go właśnie satysfakcjonował. Czysta, klarowana sytuacja, on coś da czasem od siebie, oni czasem jemu i wszyscy będą szczęśliwi.
- Nie widzę problemu bym mógł za to wynagrodzić swoją pomocą dla waszej sprawy - odparł niezrażony.
Zmrużył tylko lekko czerwone ślepia na wzmiankę o braku możliwości odejścia. Nie była to dla niego nowa informacja. Niosła jednak ze sobą swój specyficzny ciężar, który Murgin zdążył już wcześniej przetrawić. Nie doszukiwał się w tym jakiś wielkich metafor, że niby zaczął swoje życie jako niewolnik, a teraz je dokończy skuty, co prawda, niewidzialnymi łańcuchami, trzymanymi w garści przez nieokreślone, potężne byty. Tak długo, jak będzie czerpał korzyści z tego układu, był w stanie się nawet zgodzić na wykonywanie poleceń Rady.
- Rozumiem to - odparł krótko, powracając spojrzeniem w puste oczodoły smoka. - Jestem gotów, jeśli mnie akceptujecie.

Każdy miewa swoje interesy, nawet tak nadprzyrodzone byty jak Rada. Dobrze, że dla Gryfa było to zrozumiałe i nie miał zamiaru kombinować i liczyć na darmowe przywileje bez zaangażowania - chociaż chcąc dołączyć do Domeny Pustki poniekąd jednak dawał już znak Radzie, że będzie nieco kombinować. - Skoro tak uważasz, przystąpisz od razu do Rytuału Przejścia. - Rada odpowiedziała, a zaraz po ich słowach z czaszki prasmoka ulotnił się fioletowy, błyszczący pył. Zawędrował on nieco zza Gryfa i zaczął skupiać się w jednym miejscu, przybierając pewien kształt. Chwilę to zajęło zanim można było rozpoznać co to było - Murgin na własnych oczach mógł zobaczyć jak rodzi się przed nim Abominacja, z którą zapewne przyjdzie mu walczyć. Łeb niby miała od lwa, ale zamiast gęstej grzywy zdobiły go długie, składane kolce. Stwór był pokryty chitynowym pancerzem, miał także ogon skorpiona i skrzydła nietoperza. Nieco przypominał Mantikorę. Jego ślepia żarzyły się złowrogą, fioletową barwą. Abominacja zaryczała doniośle, wtedy kolce na jej głowie nastroszyły się i wibrowały, a echo niosło się po szczytach niczym grzmot.

Trwał w spokoju na swoim miejscu, aż nadprzyrodzone byty podejmą decyzję o jego losie. Wydawało mu się, że przedstawił swój punkt w wyjątkowo uczciwy sposób. Może nie był najprzyjemniejszą osobą na świecie, jednakże nie można mu było zarzucić bycia głupcem. Nie widział sensu w oszukiwaniu Rady, gdy druga strona miała niewątpliwą przewagę nad nim. W końcu to on przychodził tu z prośbą, nie na odwrót, co na start stawiało go w gorszej pozycji.
Mimo to z wnętrza czaszki popłynęła zgoda, a wraz z nią fioletowy pył, który jak się szybko okazało, przeistoczył się w Abominację. Cała posągowa sylwetka Gryfa zniknęła, gdy ten stanął w pełni gotów do walki, otwierając nad sobą swoje rozłożyste skrzydła. Nie wzleciał jednak od razu w powietrze, przyglądał się z uwagą temu, co tworzyło się tuż przed nim. Forma, jaką przyjął jego oponent, przywodziła na myśl mantikorę. Miał skrzydła, imponujący pancerz, skorpionowy ogon, który najpewniej był wyposażony w jad, a wokół lwiego łba zamiast grzywy kolce. Co by tu dużo mówić, Murgin nie miał ochoty na starcie wchodzić z tym czymś w frontalną walkę. Jak na "wychowanka" czarnoksiężnika przystało, najpierw spróbował zmierzyć się z bestią w magii. Czerwone oczy Gryfa zalśniły blaskiem, stwarzając błyskawicznie dwie kopie samego siebie i wraz z nimi poderwał się do góry. W towarzystwie iluzji starał się namieszać w głowie Abominacji, przedstawiając chaotyczny taniec trzech postaci, składający się z mieszaniny czarnych piór wprawianych w ruch oraz kakofonii odgłosów uderzeń skrzydeł nakładających się na siebie. Był ciekaw czy bestia przejrzy jego magiczny miraż.