Czaszka Prasmoka

Zaklęcie Murgina się udało i w sekundę stworzył on iluzje samego siebie, które miały mu pomóc namieszać w głowie potwora. Kiedy iluzje tańczyły wokół abominacji, wściekła bestia sama rozłożyła swe błoniaste skrzydła i zaszarżowała na iluzje. Te w wyniku kontaktu z abominacją po prostu rozpłynęły się. Niestety zaklęcie nie zdało się na wiele, ale przynajmniej Gryf nie oberwał na dzień dobry. Teraz jego przeciwnik także był w powietrzu i nie spuszczał z oczu czarnopiórego. rozmiary stwór był zbliżony do gryfa, jednakże widać było, że był masywniejszy i cięższy przez co zapewne w powietrzu nie będzie tak zwinny - było tutaj jednak stosunkowo mało przestrzeni, więc na to też trzeba było zważać.

Statystyki Abominacji:

Murgin nadal nie zamierzał porzucać swojej strategii. Iluzje nie spisały się dobrze, bestia zdołała rozwiać  ich formy zanim Gryf zdążył je wykorzystać do dywersji. Naprawdę nie miał ochoty wchodzić w otwartą walkę, w której czysta sprawność fizyczna decydowałaby o wyniku. Dlatego też sięgnął po kolejnej sztuczką. Tym razem skierował działanie swojej iluzji bezpośrednio na swojego przeciwnika, pozornie odcinając jego zmysł wzroku, by jedyne co bestia mogła w tej chwili widzieć to ciemność. Jeśli by to się udało, Murgin mógłby wreszcie wyprowadzić swój pierwszy atak.

Gryf ponownie sięgnął po magię, chcąc tym razem odciąć zmysł wzroku potworowi. Zaklęcie pozornie się udało, jednakże bestia miała bardzo mocno rozwinięta siłę woli, co pozwoliło jej przełamać iluzje ponownie. Potem to już były ułamki sekund kiedy abominacja dopadła gryfa i uderzyła w niego swoją głową. Murgin miał sporo szczęścia bo to spotkanie nie okazało się fatalne i nie został w żaden dotkliwszy sposób ranny - jedynie przez chwilę dopadł go bezdech od uderzenia, ale same żebra nadal były całe.

Murgin
1x Rana lekka (Obicie żeber z prawej strony)

Po uderzeniu Gryf odruchowo się wycofał, zwiększając nieco dystans między nimi. Nie zamierzał się teraz rozczulać nad sobą. Czuł, co prawda, w prawym boku tępy ból, ale nie było to nic, czego nie byłby w stanie wytrzymać. Abominacja musiała mieć wysoce rozwiniętą silną wolę, skoro z taką łatwością rozproszyła jego czar. To dobra wskazówka, sępi Gryf z pewnością nie popełni drugi raz takiego błędu, nie było sensu rzucać zaklęć bezpośrednio na zmysły  pseudo mantikory.
Jak to mówią, do trzech razy sztuka - Murgin po raz kolejny sięgnął po swoją magię, tym razem jednak otaczając swoją własną osobę iluzją kamuflującą go z otoczeniem czyniąc go niewidzialnym dla oka. Nie miał ochoty sprawdzać, czy wyostrzone zmysły bestii będą w stanie wyczuć jego aurę, dlatego też zdecydował się od razu wykorzystać tę drobną chwilę przewagi. W pełni zamaskowany zatoczył prędko koło by zakończyć swój ruch zatopieniem tytanicznych szponów w ramieniu skrzydła. Chciał jak najmocniej rozszarpać ramię i błonę skrzydła, by skutecznie  upośledzić jej ruch w powietrzu. Uziemiona Abominacja będzie znacznie lepszym przeciwnikiem.

Gryf zdecydował się na zmianę taktyki, chociaż nadal opierał się na swojej magii. Tym razem sprawił, że stał się niewidzialny. To zdezorientowało bestię, która zatrzymała się w powietrzu, rozglądając się za gryfem. Murgin nie miał zamiaru czekać na zostanie odkrytym i przypuścił gwałtowny atak na jego ze skrzydeł niby-mantikory. Skuteczny, a jako, że było to skrzydło błoniaste, rozerwanie go przyszło z łatwością. Już po chwili potwór był zmuszony do szybkiego wylądowania. Spoglądał na ciebie z dołu, wydając złowrogi ryk.

Murgin
1x Rana lekka (Obicie żeber z prawej strony)

Abominacja
1x Rana średnia (poszarpana błona na jednym skrzydle, uniemożliwia latanie)

Czerwone ślepia rozbłysły złowieszczym blaskiem, gdy jego szpony przeorały skrzydło Abominacji odbierając jej tym samym możliwość latania. W końcu zdołał zadać jej pierwszy cios. Murgin usłyszał w odpowiedzi wyraźny warkot uziemionej bestii, nic sobie jednak z tego nie robił. Z czystej perfidii ponownie przyoblekł się iluzorycznym kamuflażem, raz jeszcze sięgając po świeżo sprawdzony manewr. Gdyby miał do czynienia z normalnym zwierzęciem, pewnie teraz poderżnąłby swoimi szponami jego gardziel, by ofiara zwyczajnie się wykrwawiła sama. Nie chciał jednak ryzykować własnych obrażeń w starciu z kolcami okalającymi łeb niby-mantikory. Tułów natomiast pokrywał pancerz, który nie wyglądał na łatwy do rozerwania.
Pozostając wciąż niewidzialnym dla oczu bestii, wylądował na wyżej położonej półce skalnej z dala od swojego przeciwnika. W tym samym momencie stworzył dla niego kopię samego siebie, która nagle opadła ze zmęczeniem na ziemię, tuszując tak też zniknięcie odgłosu prawdziwych skrzydeł. Iluzoryczny Murgin wyglądał,  jakby stracił wszystkie siły i nie był już w stanie utrzymać swojego kamuflażu. Sapnął ciężko, starając się wykrzesać w sobie resztki energii potrzebnej do lotu. Miał nadzieję, że bestia połknie tę przynętę i ruszy na jego kopię, nie widząc tego, że ta została umieszczona na krawędzi tego skrawka ziemi, po którym się teraz poruszał stwór, za nią była przepaść, jak to w takich szczelinach górskich bywało. Jeśli zaszarżuje w pełnym gniewie, nie ma szans by był w stanie zatrzymać się przed upadkiem. Przeleci przez niematerialnego Gryfa wprost do czeluści, roztrzaskując swoje ciało doszczętnie.

Gryf wykreował iluzję samego siebie aby zwabić swojego przeciwnika w pułapkę. Iluzja niczym aktor odegrała swoja rolę tak, że faktycznie nie sposób było na pierwszy rzut oka stwierdzić, że jest fałszywa. Bestia widząc opadającego Gryfa bez zastanowienia doskoczyła do iluzji, nie dając sobie sprawy z pułapki. Kiedy przed jej oczami rozpostarła się przepaść, było już za późno. Niby-mantikora wydała z siebie straszliwy ryk i próbowała jeszcze się ratować trzepotaniem skrzydeł, ale bezskutecznie. Po chwili rozeszło się w górach echo obijającego się o skały ciała stworzenia, a potem zapadła cisza.
Walka była skończona, podobnie jak Rytuał... Ale dla Murgina nie był to jeszcze koniec. Zobaczył jak z przepaści wyłoniła się fioletowa stróżka energii, która z niebywałą prędkością skierowała się w stronę kruczoczarnego, przeszywając go na wylot. Ból był tak nagły, że Gryf stracił przytomność. To była ta trucizna, o której była mowa w opisach Rytuału - teraz z nią musiał się zmierzyć.
Kiedy nowo-upieczony Strażnik się obudzi, będzie mógł wybrać swoją ścieżkę.

Murgin
1x Rana lekka (Obicie żeber z prawej strony)

Gryf z nieukrywaną satysfakcją oglądał rozwój sytuacji postępujący według jego zamysłu zwieńczony upadkiem straszliwej Abominacji. Chwilę pozwolił sobie delektować się jej zbolałym rykiem oraz odgłosem uderzającego o skały ciała, jakie rozbrzmiały w wąskiej górskiej przestrzeni, po czym zleciał niżej kierując już swoje kroki w stronę Ołtarza. Patrzył z lekką podejrzliwością na niewzruszoną smoczą czaszkę. Czy to koniec? Zdał już ten mały test Rady? Już miał zadać te pytania na głos, gdy nagle odpowiedź przyszła sama, a właściwie dopadła czarnego Gryfa. Z jego dziobu zdążył ulecieć tylko zduszony okrzyk, gdy fala niesamowitego bólu zalała całe jego ciało. W końcu runął na ziemię, tracąc przytomność, a przynajmniej w fizycznym wymiarze. Gdzieś w głębi umysłu wciąż pozostawał świadomy. Zdawało mu się, że słyszy gdzieś w oddali głos swojego dawnego pana. Jego pełne pogardy uwagi pod adresem swojego dawnego wierzchowca. W miarę jak stary gniew ponownie rozgrzewał czarne serce Gryfa, docinki zamieniły się w nieskładne dźwięki, które starzec wydał z siebie tuż przed swoją śmiercią, rozerwany na strzępy przez tytaniczne szpony jak szmaciana lalka.
Murgin rozchylił z trudem swoje powieki odsłaniając rozjarzone, czerwone ślepia. Gdzieś w oddali widział posępny zarys smoczej czaszki, a przy niej stojące smukłe, czarne sylwetki, jakby przypatrujące się jego zmaganiom.
To ja władam cieniami. Nie one mną - pomyślał z mocą, odbudowując mentalną barierą wokół swojego umysłu by przywrócić jasność myślenia i ugruntować swoją świadomość w rzeczywistości. Dźwignął się też w końcu na cztery łapy oraz podniósł łeb, wyginając dumnie szyję. Ból, choć już słabszy, wciąż tkwił w jego ciele, zdawał się krążyć niczym trucizna w jego żyłach. Murgin jednak robił wszystko, by tego po sobie nie pokazać, a stanąć pewnie przed Ołtarzem w oczekiwaniu na werdykt Rady.

Rada była cierpliwa, nigdy się jej nigdzie nie śpieszyło. Możliwe, że dla nich czas był tylko pustym słowem, trwali ponad nim nie obawiając się jego upływowi. Nie wiadomo jak długo leżał Murgin, ale to nie miało wielkiego znaczenia. Gdy wreszcie stanął na równe nogi i był odpowiednio świadomy, Rada do niego przemówiła. - Od zawsze towarzyszyła ci iluzja, dlatego też twoją ścieżką będzie Iluzjonista. Od teraz jesteś pełnoprawnym członkiem Domeny Pustki - rozbrzmiał głos, który niósł się echem w głowie nieco osowiałego gryfa. Chociaż zajmie mu nieco czasu zanim dojdzie do siebie, to jednak mógł już stąd odejść i odpocząć, szczycąc się nowym tytułem.

Może tylko dlatego, że wciąż znajdował się pod wpływem mrocznej energii zatruwającej jego organizm, Murgin oszczędził sobie zjadliwych komentarzy, przyjmując w ciszy swój awans na Strażnika w ramach domeny Pustki. Jakby nie patrzeć zaczynał się właśnie dla niego zupełnie nowy etap w życiu. Aż nie wypadało psuć tej drobnej chwili. Nawet pozwolił sobie na delikatny uśmiech po usłyszeniu przydzielonej mu rangi. Sama jego walka z Abominacją była chyba najlepszym dowodem na to, że w pełni zasługiwał na miano Iluzjonisty. Choć kochał mrok i wyśmienicie czuł się w jego towarzystwie, to iluzja była jego najstraszliwszym orężem, mącącym w zmysłach oraz kontrolującym umysły jego wrogów.
Z podobnymi przemyśleniami Murgin w końcu poderwał się delikatnie do lotu, mając na uwadze swoje obolałe ciało, udając się na w pełni zasłużony odpoczynek.

zt