Wioska Tugi nad rzeką

Osiedla dwunogów od zawsze stanowiły satysfakcjonującą pożywkę dla wiecznie niezaspokojonej ciekawości Treupusa. Biło od nich tajemnicą, jak gdyby pozbawione futer istoty ze wszystkich sił starały się ukryć coś częstego przed resztą zdewastowanego świata. Był to w trudach utkany fałszywy spokój? Dobrodziejstwo zniewolonej natury? A może powód był jeszcze inny?
Wilczy wyciszył tłukące się o czaszkę myśli, ogarniając pobliskie otoczeniem ślepiami w kolorze złota. Obserwował wioskę z zarośli znajdujących się na obrzeżach, nie podejmując ryzyka związanego z zostaniem przyuważonym. Na pierwszy rzut oka nijak współgrało to z jego awanturniczą naturą. Niemniej jak miałby z niej w przyszłości skorzystać, gdyby odkryto jego obecność? Żegnaj szanso na atak z zaskoczenia!
Spytany o powód przybycia w tak niegościnne miejsce, nic by nie odpowiedział. Może prócz ciekawości nic innego go tu nie przywiało? Może był tak prostym stworzeniem?
Błądząc bez większego celu po Krainie, nasłuchał się jednym uchem o rozgrywających się wydarzeniach. Ktoś kogoś porywał. W jakim celu? Z jakiej winy? Gdyby na szali nie znalazło się również jego życie, pewnikiem nie podjąłby plotki. Dopóty jednak wisiała mu nad głową prawdopodobna wizja zostania schwytanym, zrobi wszystko, aby do owej ewentualności nie doszło.
Och. Chyba właśnie ujawnił powód swojego przybycia. Nawet jeśli tylko w myślach.

// Misja: Polowanie na Porywacza
Chronologia: Po oddaniu pierwszego jaja Feniksa, Hati jest już Konstelacją, nie Szronem.

Felinkad leciał powoli wzdłuż rzeki, nieufnie wyglądając za ludzkimi zabudowaniami. Nie żywił jakiś specjalnych uczuć wobec ludzi, obchodził się z nimi jak z każdą inną rasą. Przywiodły go tu jednak niepokojące pogłoski rozchodzące się pośród jego gatunku. Ponoć dwa magiczne koty zostały porwane i większość wskazywała właśnie tę wioskę jako pierwszy trop w tej niepokojącej układance.
Czemu właściwie wyruszył na pomoc nieznajomym Strażnikom? Gdyby zginęli w trakcie wykonywania misji powierzonej przez Radę, Hati nie miałby z tym najmniejszego problemu. Był święcie przekonany, że ich życie może być w każdej chwili poświęcone, jeśli taka będzie wola ich Stwórców. Jednakże wszystko wskazywało na to, że to nie Rada zagarnęła Felinkady, a ktoś ze śmiertelnych, a żaden z nich nie miał prawa władać losem Strażnika Równowagi. W takich okolicznościach, Hati był w stanie interweniować i narazić samego siebie na niebezpieczeństwa.

//skoro jest już MG, to też wbijam

Przy bliższym spojrzeniu na zasłonę z rosnących wzdłuż rzeki drzew i krzewów można byłoby dostrzec parę wpatrzonych w wioskę dwukolorowych oczu. Dałoby się też od czasu do czasu zauważyć za nimi powolny ruch i coś przypominającego sylwetkę smoka. Rzecz jasna, był to nie kto inny jak Ravia.
Smoczyca przyfrunęła tutaj, gdy do jej uszu dotarły wieści o tajemniczym zniknięciu dwóch Felikandów. Nie znała żadnego z nich, ba, nie wiedziała nawet, z której są Domeny - ale, tak jak ona, służyły Radzie i Równowadze. Poza tym pół roku, który ona sama spędziła w niewoli, nauczyły ją, jak okropnym doświadczeniem jest bycie na czyjejś łasce i niełasce. A być może właśnie to przydarzyło się tej dwójce.
Nie przybyła tu z zamiarem natychmiastowego ratowania Felikandów. Chwilowo miała w zamiarze rozejrzeć się po miejscach, w które miały prowadzić tropy zaginionych - i dopiero potem podjąć ewentualne działania.

Hati miał swój zwyczaj trzymania się cieni, w czym znacząco ułatwiało mu jego ciemne umaszczenie. Jakoś zawsze czuł, że jako Strażnik powinien być niewidoczny dla śmiertelnych oczu, jedynie ujawniać swoją obecność, gdy naprawdę było to potrzebne. A w tych okolicznościach tym bardziej pragnął pozostać niezauważony.
Najpierw zdecydował się rzucić okiem na opuszczone gospodarstwo, nawet jeśli wyglądało niepozornie. Ludzie to przewrotne istoty, nie można przy nich niczego zakładać z góry. Miał baczność na otoczenie, by nie zwrócić niczyjej uwagi na sobie, nie spieszył się. Wszedł ostrożnie do wnętrza stodoły, nie oczekując jakiegoś przełomowego odkrycia.

Krycie się w cieniu i spokojne wybadanie okolicy jawiło się jako coś rozsądnego. Z drugiej strony bez przedsięwzięcia drastycznych środków, nie było mowy o uzyskaniu satysfakcjonującej odpowiedzi na nurtujące pytania.
Opuszczone budynki miały wpisane w charakterystykę skrywanie tajemnic, które ktoś planował zakopać głęboko. Pozbawione szansy na powtórny użytek, od ostatecznego zniszczenia ratowały się wyłącznie tym, że ktoś spróbuje ukryć w nich swoje brudy. Niemniej ten sam powód momentalnie skreślał je z listy Karmy, który nie widział sensu w interesowaniu się czymś, co wręcz krzyczało "to tu ukryliśmy to, czego szukacie".
Koszary - choć pilnowane lepiej niż niejedne kosztowności - rokowały większe nadzieje, choć także ciągnęły za sobą większe ryzyko. Mówią, że najciemniej jest pod latarnią, ale co jeśli to ślepy strzał?
Pozostając w ukryciu do czasu, gdy się ściemni, Treupus rozważał wszystkie "za" i "przeciw" swojego wyboru. Nie znajdując żadnego mocnego argumentu, dla którego miałby tego "nie robić", wychyną zza krzewów, miękkim krokiem kierując się w stronę wioski.
Przez całą drogę do koszar starał się przylegać którymś bokiem do ścian budynków, aby przez cały okres wędrówki nie zwrócić na siebie uwagi nocnych marków. Niepotrzebna atencja zwróciłaby uwagę ludzki oficjeli. Możliwe, że dając się złapać zyskałby interesujące go informację w ekspresowym tempie, ale poniesione z tego tytułu nieprzyjemności skutecznie go demotywowały.
Ktoś inny na jego miejscu z pewnością pomyślałby o wycofaniu się z tak samobójczego planu, ale będąc już tak blisko celu, Karma czuł, tak przez siebie ulubiony, dreszcz adrenaliny. Z każdym poczynionym krokiem w głowie coraz mocniej kołatały się myśli: A co jeśli mnie złapią na ostatniej prostej? Co jeśli cała wędrówka okaże się bezowocna?
Kontynuował podróż do chwili, w której budynek zamajaczył mu w zasięgu wzroku w pełnej krasie. Dopiero wtedy zadecydował o lekkim zejściu na bok z wytyczonej trasy, coby delikatnie okrążyć budowle, dostając się w ten sposób na jej tyły. Nie był aż takim szaleńcem żeby ryzykować skorzystanie z frontowego wejścia. Zresztą, czy obiekty militarne nie powinny mieć drugiego wejścia?

To, że zaczęło się zmierzchać, Ravia przywitała jako dar od losu. Teraz znacząco zmniejszyło się prawdopodobieństwo, że niebiesko - czarną smoczycę ktoś dostrzeże na nocnym niebie. Oczywiście, mogłaby się teleportować bezpośrednio do miejsca, które wpadło jej w oko - jednak nie chciała marnować sił na używanie magii, w czym zresztą była, delikatnie mówiąc, jedną z najsłabszych w Domenie.
Najciszej, jak mogła, i jak najbardziej kryjąc się w cieniach, przefrunęła od rzeki do koszar. Nieświadoma tego, że w tym samym mnniej więcej czasie Treupus robił to samo, wylądowała nieco za nimi i zlustrowała budynek spojrzeniem w poszukiwaniu jakiś wejść alternatywnych od odrzwii, którymi zapewne do koszar wchodzili Śmiertelnicy.

Znajdujące się na czubku głowy trójkątne uszy poruszyły się pod siłą nowych dźwięków. Czerep wilczego odwrócił się ostrożnie w stronę źródła, jakby Treupus spodziewał się dostrzec kątem oka najgorszego wroga, a nie kogoś, kto również starał się pomóc. Dedukcja nie okazała się do końca błędna, wszakże od gargantuicznego - w porównaniu do Karmowego - jestestwa próżno było oczekiwać, że nie zmiecie cię przy użyciu jednej łapy. Coś mu podpowiadało, że lepiej nie drażnić smoka, ale nie oznaczało to, że będzie zachowywał się grzecznie.
Wreszcie odwrócił złote spojrzenie, wwiercające się w postać gada z intensywnością szpilek, tym samym przenosząc zainteresowanie ponownie na Koszary. Nawet jeśli brak strażników go zaniepokoił, nie dał tego po sobie poznać. Cokolwiek skłoniło ich do opuszczenia posterunku - jeśli takowy mieli - nie mogło oznaczać nic dobrego. Możliwe, że w tej chwili szykują się do przeniesienia porwanych, ataku na inny cel lub czegokolwiek innego, co usatysfakcjonowałoby ludzką chęć posiadania. Jeśli, i tylko jeśli, złapani Strażnicy znajdowali się w tym miejscu. Wszakże powód opuszczenia warty może być zupełnie inny.
Drzwi okazały się mniejsze niż przypuszczał. Po głębszym zastanowieniu dotarło do niego, że korzystają z nich przede wszystkim ludzie, stąd taki a nie inny rozmiar. Możliwe, że wejście frontowe jest bardziej imponujące. Tylko czy porywacze koniecznie chcieliby z nich korzystać próbując cokolwiek ukryć?
Poruszył ostrożnie łbem. Wyważony ruch, który miał na celu jego delikatne przekrzywienie. Szmer głosów, niezrozumiałej paplaniny,  wzbudził w nim ciekawość. Ktokolwiek prowadził konwersacje, mógł być w posiadaniu informacji. Ciekawych, ważnych albo konkretnie bezwartościowych.
Ponownie spojrzał na smoczycę. Oceniającym, przeciągłym spojrzeniem starał się wydedukować w jaki sposób najlepiej ją wykorzystać. Była zbyt duża, aby posłać ją przez drzwi. Z drugiej strony było odpowiednio ciemno, aby nikt nie zauważył, gdy zawiśnie w powietrzu.
Skinął kufą w kierunku w stronę głosów, a następnie wskazał nią przestrzeń ponad nimi. Rozmowy w takich okolicznościach były zbyt ryzykowne. Miał nadzieję, że smoczyca zrozumie niewerbalny przekaz.

Jak się spodziewał, wnętrze było równie zaniedbane jak zewnętrze budynku. Niechętnie trącił łapą poluzowane deski, jakby dla udowodnienia, że nic tutaj nie ma. Z czystej przezorności rzucił okiem czy aby na pewno za nimi się coś nie kryje.
Tymczasem jego szósty zmysł zdołał w wychwycić cztery aury. W cichej zadumie analizował napływające do niego odczucia. Mógł na tą chwilę stwierdzić, że w najbliższym otoczeniu znajdowało się aż czterech Strażników, z czego dwie obecności zdawały się być w pewien sposób zakłócone. Czyżby to była ta pojmana dwójka Felinkadów, którą poszukiwał? Intuicja podpowiadała mu, że tak.  Choć struktura magii, jaka ich otaczało była nader niepokojąca. Natomiast pozostała dwójka nie wydawała się być w jakiś sposób ograniczona, raczej swobodnie poruszali się po ludzkich ziemiach - najpewniej przybyli tu w takim samym celu jak Hati.
Granatowy tygrys rozważył przelotnie opcję dołączenia do nich, jednakże szybko porzucił ten zamiar, a przynajmniej na tą chwilę. Chciał wpierw zbadać miejsce, skąd płynęła zniekształcona aura dwóch Strażników. Jeśli ta dodatkowa dwójka również przybyła im na pomoc, to na pewno ich ścieżki się skrzyżują. W sytuacji, gdy tak się nie stanie, a Felinkad zostanie postawiony przed zadaniem, którego nie będzie mógł zrealizować w pojedynkę, wówczas będzie się martwił o dyskretne zawiadomienie pozostałej dwójki.
Jeżeli nic takiego nie udało mu się znaleźć za poluzowanymi deskami, Hati udaje się za niepokojącym magicznym tropem aury dwóch Strażników.

Wylądowawszy, dopiero po chwili wyczuła czyjeś spojrzenie. Dwubarwne oczy wychwyciły sylwetkę nieznanego jej Treupusa - a ponieważ Strażnicy raczej nie zapuszczali się bez potrzeby w pobliże siedzib ludzkich, zwłaszcza zaś do takich obiektów, jak koszary, przyjęła, iż przybył on tu w tej samej sprawie, co ona. Nie zrobiła jednak żadnego kroku w stronę nieznajomego, zdając sobie sprawę z faktu, iż byłoby to po pierwsze wysoce nierozsądne, a po drugie - na chwilę obecną niepotrzebne - jakby na to nie patrzeć, jak dotąd nie napotkała nic, co mogło w jakikolwiek sposób wymagać współpracy ich dwojga. Nie zmieniało to faktu, że warto było mieć nieznajomego na oku.
Wejście...no cóż, było, szkoda tylko, że - jeśli chodziło o nią - było całkowicie nieprzydatne. Była zwyczajnie zbyt obszerna, by się przez nie wepchnąć, nie wspominając już o zostawaniu zauważonym.
Jeżeli już o zauważaniu mowa, dostrzegła pantomimę wilka. Skierowanie ogona w górę, czyli - chciał, żeby wzleciała nad ziemię i zawisła nad koszarami? W sumie, był to plan.
Starając się poruszać jak najciszej, rozłożyła skrzydła i wzbiła się w powietrze. Wystarczyło kilka chwil, a już unosiła się nad budowlą, wyczulając każdy ze swoich zmysłów, by niczego nie przegapić ani przeoczyć.

Kości? Mruknął w duchu do samego siebie. Za dużo mu to nie wyjawiło, wiele różnych historii można by podpiąć pod to znalezisko i niekoniecznie mogło to mieć związek ze sprawą porwanych Felinkadów. Nawet jeśli te szczątki pochodziły od jakiegoś Strażnika, który miał nieszczęście trafić w ludzkie ręce, czy jest sens rozważać teraz o przeszłych wydarzeniach, gdy jest problem tu i teraz? Tym bardziej, że poza kośćmi, nie dostrzegł tutaj żadnych tajemnych przejść ani wskazówek, które mogłoby go doprowadzić do pojmanych kotów.
Spróbował za to odnaleźć aurę Strażników, nie mając ochoty dalej szukać śladów po omacku. Gdy sięgnął po swój szósty zmysł, nie spodziewał się jednak, że jego umysł zaleje wnet niepokojąca fala, jakby ich aury były przez coś rozproszone i teraz obejmowały dużą powierzchnię. Nie był w stanie wskazać konkretnego punktu. Jedyne, czego się dowiedział to, że muszą znajdować się w obrębie targu lub jego okolic. Gdzieś tu było zlokalizowane ich więzienie i jeśli Hati chciał je znaleźć, musiał się wpierw nieco rozejrzeć w tym miejscu. Szukał po kątach, bo nie spodziewał się, że wejście będzie znajdowało się na samym środku targu.Na szczęście zwykli mieszkańcy udali się już wcześniej na spoczynek i jedyne na co miał baczność, to od czasu do czasu przechodzący strażnicy. Oprócz szeroko otwartych oczu i postawionych uszu, wciąż wytężał swój umysł mając nadzieję, że w tej rozlanej fali wychwyci jakiś mocniejszy napływ natężenia aury wskazujący mu chociaż kierunek, w którym powinien się udać. Też chciał być ubezpieczony na wypadek, gdyby ktoś o magicznych zdolnościach się znalazł w pobliżu.

Bezmyślne i trochę bezczynne trwanie w jednym miejscu nie było, według złotookiego, idealnym sposobem na spędzanie wolnego czasu. Gdy smok poszybował w górę, Treupus dobrą chwilę śledził go wzrokiem, aby zaraz powrócić do tępego wpatrywania się przed siebie. Dookoła niego zaległa cisza, usypiając czujność. Niemal poczuł ochotę wyciągnięcia się jak długi na ziemi, by w ten sposób wyczekiwać powrotu towarzysza.
Towarzysza? Czy w ten sposób powinien się zwracać? A jeżeli miał do czynienia ze smoczycą? Ich fizjonomia, szczególnie w okolicy pyska, była dość niejasna i ocena pod katem płci zawsze stanowiła poważny problem dla Karmy. Właściwie nie wymienili między sobą żadnego słowa, tak też żadne faux pas nie miało miejsca. Jeszcze. Wilcze myśli stanowiły bezpieczną strefę.
Trójkątne radary usytuowane na czerepie drgnęły, gdy słuch Treupusa zaczął rejestrować czyjąś rozmowę. Z każdą sekundą dźwięk nasilał się, co jasno dało basiorowi do zrozumienia jak mało ma czasu na ucieczkę. Czym prędzej zaczął analizować dostępne opcję.
Znajdujące się w bliskiej odległości drzewo stanowiło interesującą i niepewną opcję. Pień nie był zbyt gruby, a wyrastające zeń gałęzie na tyle szerokie, aby zapewnić mu stabilne podłoże. Może nie należał do grubych osobników, ale swoje ważył. Drewno miałoby duże trudności z tym, aby go utrzymać i jednocześnie nie zdradzić pozycji. Odpada.
Ile zajęłoby mu obejście budynku? Czy oprócz dwójki zbliżających się osobników, są w pobliżu jeszcze jakieś inne patrole? A co z frontowym wejściem? Ktoś go pilnuje? Zbyt wiele niewiadomych. Nie zaryzykuje.
Obejrzał się za siebie, jakby chcąc ocenić jak daleko musiałby odbiec, aby wyłapało go oko Śmiertelnych. W zaległych ciemnościach ich wizja była ograniczona, ale nie na tyle, aby nie odróżnić od siebie przemieszczających się kształtów. Miał liczyć na to, że uznają jego postać za jakieś omamy? Przejaw zmęczenia? Na taki uśmiech losu nawet nie liczył. Zresztą życie w takim, a nie innym świecie nauczyło ich zapewne wiary w rzeczy, które w innych okolicznościach obarczyliby mianem "nadnaturalnych".
Odrzucił każdą z opcji. Co mu pozostało?
Wejść do budynku.
Jeżeli miał do czynienia z patrolem, istniało duże prawdopodobieństwo, że ominął tylne wejście i pójdą dalej. Z drugiej strony jeżeli się myli i ludzie wejdą do środka, wtedy znajdzie się w pułapce. To samo dotyczyło scenariusza, w którym stanął przed wejściem, blokując je.
Miał coraz mniej czasu. Musiał się na "coś" zdecydować. Ile już razy kierował się przekonaniem, że bez ryzyka nie ma zabawy?
Czym prędzej zerwał się ze swojego miejsca i ruszył w stronę tylnego wyjścia, licząc w duchu na to, że przeważający brąz futra ukryje go w ciemnościach. Spróbował wślizgnąć się do wnętrza budynku, nim Śmiertelni mieli go w swoim polu widzenia.

Unosiła się nad budynkiem, wsłuchując w przyciszoną rozmowę. Gdy tylko padła w niej wzmianka o "kiciusiach", panna Caleries przesunęła się w jej mentalnej liście podejrzanych na sam szczyt. Chwilę później obydwoje rozmówców zaczęło gotować się do opuszczenia budynku. Przez kilka sekund rozpatrywała wszystkie opcje, co mogła w tym momencie zrobić - po czym stwierdziła, że najlepszym wyjściem będzie pozostanie tam, gdzie była. Po pierwsze, w powietrzu była bardziej ukryta, niż na ziemi - a po drugie, nawet gdyby została zauważona, była w końcu sporym, silnym i obdarzonym zdolnościami magicznymi smokiem. Na pewno byłoby trudniej pojmać ją, niż dwójkę Felikandów - o ile pojmanie jej przez Śmiertelnych byłoby w ogóle możliwe.

Gdyby zastanowiła się nad tym dłużej, prawdopodobnie zabawnym zdałoby się jej, iż Treupus raczej przeciętnych rozmiarów został zauważony w przeciwieństwie do pokaźnej smoczycy. W tym jednak momencie była tak odległa od rozmyślania nad komicznym aspektem całej tej historii, jak nieboskłon od podnóża Niedźwiedziej Góry. Dosłyszawszy słowa Śmiertelników, przez chwilę zastanawiała się, co powinna zrobić w tej sytuacji. Nie miała nawet pewności, czy ten wilk jest tu w tej samej sprawie, co ona...Ostatecznie, nie zdecydowała się na podjęcie jakichkolwiek działań, argumentując swą decyzję słusznym skądinąd stwierdzeniem, iż Treupus i tak ma większe szanse na poradzenie sobie bez jej interwencji.

W takich chwilach Hati cieszył się, że jego Stwórcy nie poskąpili mu cierpliwości. Ta okazała się tu bezcenną cnotą. Chociaż jakby na to nie patrzeć, sztuka magii zawsze wymagała wiele samozaparcia i wytrwałości. Tak jak teraz, gdy spotkał się z ewidentnie rozproszoną aurą, która otulała swoim całunem całe to miejsce. Czuł się, jakby chciał pochwycić w swoje łapy wodę, przy czym oczekując, że ta utrzyma się w nich, zamiast uciec. Tak samo ulotna była właśnie zewsząd dochodząca energia Strażników.
Nic dziwnego więc, że gdy tylko do jego umysłu napłynął nowy impuls, wyrywający go z tego impasu, błyskawicznie białe oczy skierowały swój wzrok w jego kierunku. Hati popłynął bezszelestnie, unosząc się ledwie parę centymetrów nad ziemią, by znaleźć się prędko pomiędzy dwoma domami kupieckimi. Tu przystanął w cieniu jednego z budynków. Nie spieszył się, jeszcze raz spokojnie zbadał ten nowy ślad magiczny, który dobiegał z tyłu działki. Może uda mu się uściślić, co to takiego i czy jest tu ktoś jeszcze poza nim.

Gdyby umiał kląć to właśnie obrzucałby się w umyślę najgorszymi inwektywami. Oczywiście, że drzwi będą zamknięte. Oczywiście, że się na to nabierze. Co jeszcze mogło pójść źle?
Przyglądał się zdezorientowany dwóm strażnikom, jednocześnie próbując znaleźć sposób na wydostanie się z tej nieciekawej sytuacji. Gdy w dialogu padło słowo "pies", uszy Treupusa wyprostowały się. Nie za bardzo rozumiał czym ten "pies" był, ale najwyraźniej był do niego bardzo podobny.
Dostrzegając, że nie ma zbyt wiele czasu na głębsze przeanalizowanie sytuacji, podwinął ogon pod siebie i udając przerażone zwierzę, czym prędzej zwiał w mrok.
Gdy znalazł się w stosownej odległości od Koszar, jego sylwetka przyjęła typowy, rozluźniony styl. Zadzierając czerep do góry, złotymi oczami zaczął wodzić po nieboskłonie w poszukiwaniu gada. Miał cichą nadzieję, że smok nie zdecydował się odlecieć, nie usłyszawszy nic ciekawego w rozmowie, która tamta dwójka prowadziła kilka minut temu.

Na tę chwilę Hati nie był w stanie powiedzieć, co mogło się kryć za owym magicznym impulsem. Najpewniej nic dobrego. Uczucie, jakie wzbudzał w nim, nie należało do najprzyjemniejszych. Felinkad brał pod uwagę możliwość, że ten nowy trop mógł pochodzić z mrocznej arkany, jaką ludzie lubili się trudnić. Od samego początku, jak tylko podjął się tej sprawy, był przygotowany na taką ewentualność.
Gdy tak kontemplował napływającą do niego energię, jego wzrok mimowolnie opadł na ziemię, jakby nieudolnie próbując sięgnąć źródła impulsu. Białe oczy zdawały się być nieruchome, zastygłe, godne raczej kamiennego posągu, a nie żyjącej istoty, która właśnie omiatała swoim spojrzeniem niepozorne otoczenie. Po dłuższej chwili tygrys nagle zmrużył owe niezwykłe oczy, a jego serce wypełniła podejrzliwość. Trawa z jakiegoś powodu zdawała się trzymać obrzeży tego kawałka gruntu. Szósty zmysł natomiast wskazywał mu źródło impulsu pod powierzchnią ziemi. Z tymi dwoma faktami Hati pokusił się na kolejny ruch ze swojej strony. Nie miał zamiaru teraz przekopywać ten niezabudowany kawałek działki. Dał się poprowadzić swojej intuicji, uczepiając się raz jeszcze mocno magicznej nitki. Nie miał pojęcia, co mogło znajdować się na jej końcu, chciał jednak poznać dokładne położenie źródła niepokojącej energii. Możliwych opcji tego, co mogło się znajdować pod ziemią, było wiele, poczynając od zwyczajnie zakopanego jakiegoś zaklętego przedmiotu, kończąc na skrytych podziemnych komnatach ciągnących się pod działką. Dlatego spróbował zbadać swoje znalezisko, pchnął wgłąb ziemi telekinetyczną falę, tak jak to często czynił, gdy chciał pochwycić jakiś głaz. Jeśli magia natrafi na coś stałego, o określonej formie, powinien odczuć to, niezależnie czy faktycznie będzie to jakiś przedmiot czy twarde sklepienie pomieszczenia. Przynajmniej będzie wiedział, z czym ma do czynienia w tym przypadku.

Obejrzał się za siebie zniesmaczony, jakoby szykując się na kolejną konfrontację z Dwunogami. Dostrzegając ich brak, całkowicie zwrócił sylwetkę w kierunku, z którego przyszedł, postępując kilka ostrożnych kroków do przodu. Nie przewidywał zbytnio się oddalać od Koszar, bo nigdy nie wiadomo, co zadzieje się podczas jego absencji. Ostatnia sytuacja nie należała do najlepiej rozegranych, ale Treupus nie spisał jej również na straty. W końcu "coś" udało mu się osiągnąć i nie miał tu na myśli obitego nosa, który nadal na niego psioczył za uderzenie w drzwi.
Zgadzając się z jakimś niewypowiedzianym pytaniem w swojej głowie, postąpił jeszcze kilka kroków naprzód, jednocześnie zadzierając czerep do góry. Nie miał co do tego pewności, jednak smok, który przebywał w okolicy - i którego posłał na "lotny zwiad" - jeszcze nie powrócił na ziemię. Z pewnością bardziej odpowiadałoby Karmie podjęcie samodzielnej decyzji odnośnie kolejnych czynności, niemniej okoliczności zaczęły robić się bardziej niebezpieczne niż Treupus przewidywał. Oczywiście nigdy nie zakładał, że od razu uda mu się wejść do budynku, zrobić rekonesans i wrócić na poranne śniadanie bez ani jednego zadrapania.
Rozsądek podpowiadał, że w obliczu możliwej konfrontacji z nieprzyjaznym gatunkiem, posiadanie towarzysza, który potrafi jednym oddechem spopielić jest opłacające. A nawet jeśli spopielenie nie do końca wyjdzie, zawsze pozostawało podpalenie, oparzenie czy tradycyjne, ale mało eleganckie pożarcie żywcem. Wilk dostrzegał w Smokach coraz więcej plusów.
Przeszukując wzrokiem rozciągający się nad głową nieboskłon, dumał nad tym co zrobi, jeżeli nie uda mu się nawiązać współpracy z gadem. Ponownie spróbuje wejść do środka? Obejdzie budynek? Machnie na to wszystko łapą z myślą "hulaj dusza"? Tak wiele możliwości, tak mało czasu.

Obydwoje śmiertelników zniknęło z pola jej widzenia. Strażniczka jeszcze przez chwilę unosiła się nad budynkiem, upewniając się, czy przypadkiem któremuś z nich nie przyjdzie do głowy wrócić do koszar. Gdy ostatecznie po dłuższej chwili oczekiwania żaden z nich nie pojawił się ponownie w jej zasięgu wzroku, zdecydowała się zniżyć lot i poszukać Treupusa. Zakładała, że znalazł się tu w tym samym celu, co ona - a nawet, gdyby tak nie było, w końcu oboje służyli Radzie.
Rozejrzała się za wilkiem, a gdy w końcu dwukolorowe ślepia wyłapały jego sylwetkę, wylądowała na ziemi tuż przed nim.
- Zgaduję, że jesteś tu z tego samego powodu, co ja - odezwała się niegłośno, tak, aby nie informować całej okolicy o ich obecności tutaj.