Wioska Tugi nad rzeką

Jak to zwykle bywa z nowo odkrytymi informacjami, wraz nimi pojawiały się kolejne nurtujące pytania. Wszystko wskazywało na to, że pod ziemią znajdowały się jakieś pomieszczania i korytarze. Normalnie ich obecność nie zdziwiłaby Strażnika, większość ludzkich zabudowań  nie ograniczało się do samych fundamentów, posiadało przecież piwnice. I nie byłoby w tym nic podejrzanego, gdyby nie ten nieszczęsny impuls magii dobiegający spod ziemi. Na ten moment to był jego jedyny trop w tej całej układance. Problem był tylko taki, że Felinkad nie wiedział co dalej począć z tym. Nie wyglądało na to, by wejście do podziemnych komnat znajdowało się na tym skrawku działki. Nie był też tak chętny by od razu wchodzić do sąsiadujących budynków w poszukiwaniu tajemnego przejścia. Raz jeszcze pchnął magiczną falę, starając się podążać korytarzem, który snuł się pod ziemią. Chciał chociaż ocenić, w którym kierunku powinien się udać w poszukiwaniu wejścia do podziemnych komnat.

Zlustrował lądującego gada przeciągłym spojrzeniem złotych oczu. Gdy do jego uszu dotarły pierwsze głoski słów, delikatnie przekrzywił głowę jakby chciał przyjrzeć się smoku z innego kąta. Jego wcześniejsze rozważania nie były błędne, choć w duchu liczył na przedstawiciela tej samej płci. Z kobietami nigdy nie potrafił rozmawiać. Były dla niego zagadką.
Usłyszawszy pytanie, nieco wyprostował sylwetkę. Czyli nie tylko on poszedł w ślad za pogłoskami, które z chwili na chwilę okazywały się prawdziwsze.
Nieśpiesznie pokiwał głową, dając sobie chwilę do namysłu przed wypowiedzeniem słów. Obecnie byli sami - a przynajmniej tak się wydawało - jednak na jak długo? Rozmowa musi być zwięzła, ale treściwa, aby w miarę możliwości posiedli odpowiedni zasób informacji. Potem, jeśli nadąży się ku temu okazja lub zostanie wymuszona przez czynniki niezależne od nich, nie ruszą w teren jak dzieci we mgle.
- Co widziałaś i usłyszałaś? - Spytał, chcąc od razu przejść do konkretów. Jeśli przyszłość zadecyduje to może kiedyś porozmawiają dłużej i na mniej ważne tematy.

Spoglądała na Treupusa, a jej dwukolorowe ślepia nie pozwalały na odczytanie z nich czegokolwiek. Ten sam enigmatyzm był wyczuwalny w jej głosie, gdy zaczęła mówić:
- Dwójka Śmiertelnych. Wspominali o pannie Caleries tak, jakby dla niej pracowali, i zajmowali się jakimiś kiciusiami obdarzonymi ponoć jakimiś nadnaturalnymi mocami - położyła akcent na słowo "kiciusie". - Twierdzili, że Caleries potrafi sobie je podporządkować, i że zamierza prawdopodobnie wykorzystać je do obrony tudzież jakiś innych celów. Dodatkowo wspominali o jakimś kluczu, który według jednego z nich został skradziony, a według drugiego - zgubiony. - dodała jeszcze, nadal mierząc nieznajomego spojrzeniem.

Wysłuchał uważnie odpowiedzi towarzyszki, komentując całość cichym "mhm". Jedyne czego tak na prawdę się dowiedzieli to to, że Caleries odpowiada za porwanie Strażników. To czy byli przetrzymywani tutaj czy w zupełnie innym miejscu nadal pozostawało zagadką. Nawet zgubiony - skradziony? - klucz, nie stanowił konkretnej poszlaki, bo wilk nie potrafił wskazać zamka, do którego miałby pasować.
Wydając z siebie westchnięcie, przeanalizował jeszcze raz zaserwowaną mu odpowiedź. Starał się znaleźć w słowach smoczycy coś, cokolwiek, co dałoby im podpowiedź, co zrobić dalej. Treupus wolał nie ryzykować bezmyślnego siedzenia w jednym miejscu, gdy za plecami znajdował się cały garnizon uzbrojonych ludzi. To jak proszenie się o zostanie schwytanym.
- To wcale nie musi być to. - Myślał na głos. - Podejrzewam, że wszyscy znajdujący się w służbie Caleries wiedzą, że skoncentrowała się na łapaniu Strażników. - Przy ostatnim słowie skrzywił się mimowolnie.
Na moment zamilkł. Fantastycznie byłoby dowiedzieć się, gdzie ów "Caleries" się znajduje, bo to wskazałoby im kierunek działania. Rekonesans całego miasta, choć dobry ze strategicznego punktu widzenia, mógłby zwrócić niepotrzebna uwagę. Smok szybujący nad ludzką siedzibą, nawet w "nocy", byłby czymś podejrzanym.
- Warto byłoby się dostać do środka. - Znów zwrócił się bardziej do siebie niż towarzyszki. Obrócił łeb na bok, złotym spojrzeniem skanując przestrzeń znajdująca się za sobą. - Ale nie jest wcale powiedziane, że łatwo będzie stamtąd wyjść. Rozsądniej zmienić miejsce poszukiwań?

Poznanie kryjówki panny Caleries byłoby w rzeczy samej cudowną opcją - szkoda tylko, że aż tak łatwo być nie mogło.
- Ale nie wszyscy wiedzą, że owe "kiciusie" mogą się do czegoś przydać Śmiertelnym - dodała. - Jeden z nich raczej nie był z tym obeznany. Może pracuje u panny Caleries od niedawna, nie wiem - uzupełniła. Po raz któryś w swoim życiu Ravia westchnęła w duchu, przyznając rację stwierdzeniu, że jej panowie, Radni, mają los swoich stworzeń w głębokim poważaniu. Jak na razie, wyglądało na to, że tylko ona i Treupus zaangażowali się w poszukiwania porwanych Felikandów. Inna rzecz, że fakt jej życia czy też śmierci również niezbyt obchodził Radę - z niewoli musiała wydostać się o własnych siłach, zdana na swoje zdolności, inteligencję i siłę. Chociaż może Radni wszystko to mieli zaplanowane i traktowali każdą trudność na drodze Strażników jako jeszcze jednen Rytuał? Kto wie.
- Być może rozsądniej, przynajmniej jeżeli o Ciebie chodzi. Możemy się rozdzielić, ale zaryzykujemy wówczas, że już się nie zobaczymy. Zresztą, nasza połączona magia będzie potężniejsza i bardziej użyteczna, jeżeli dojdzie do walki - dołączyła się do rozmyślań Treupusa. Spojrzała na wilka z zastanowieniem. Nie miała pojęcia, czy jej zdolności rangowe zadziałałyby na ich oboje, gdyby trzymała go na przykład na grzbiecie. - Jestem za tym, żeby po prostu tam wejść i się rozejrzeć. Nawet, jeżeli są tam Śmiertelni, to ostatecznie jestem Eonem. I poza tym, potrafię latać - stwierdziła. No i nie należała też do najsłabszych w Domenie.